Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

*"Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ..." K.Γ.Καρυωτάκης + ^Γιώργος_Κ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][align=left]Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Οταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός *[/align][/I]

[B][align=center]Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
μα μείναμε στον κόσμο μας μονάχοι
ζητώντας την αλήθεια φυλαχτό
σαν κόσμημα από πέτρα, την αγάπη

γευτήκαμε το αίμα για νερό
και σκλήρυνε η καρδιά από τα λάθη
τον σύντροφό μας κάναμε εχθρό
για φίλο τον καπνό μα και τη στάχτη

τι τρέλα που φτάσαμεν εδώ
καλύτερα να είχαμε αποδράσει
φυγάδες της ζωής μ’ ένα σκοπό
ο κάθε πικραμένος να γελάσει

μας πρόδωσαν στον κόσμο τον κακό
αισθήματα που τα ‘χαμε μοιράσει
προσμέναμε να βρούνε θησαυρό
τα χείλη που φιλιά είχαν κεράσει

τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
κι ακόμα δε γευτήκαμε τα πάθη
πληγές και πόνο κάναμε Θεό
αγγέλους να φυλάνε μι’ αυταπάτη ^[/align][/B]

[I][align=left]Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά! *[/align][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-06-2008