Aλόγιστα

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Του λιβαδιού η κόρη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καίει το ξύλο στη φωτιά μα ο άνεμος κοιμάται
δεν ταξιδεύει, είναι σκυφτός σαν κάτι να θυμάται
ήταν το σπίτι το παλιό στ' απέραντο λιβάδι
κι εκείνος στάχυα φύσαγε κάθε θλιμμένο βράδυ.

Ήταν εκείνη η κοπελιά με το μακρύ φουστάνι
που σεργιανούσε αλόγιστα, χωρίς κάτι να κάνει
κι ο άνεμος την άγγιζε με σεβασμό λιγάκι
να βυθιστεί μες τ’ όνειρο σε μήκη και σε πλάτη.

Τρέχαν οι ώρες της μπροστά σ’ εκείνο της το βλέμμα
και η στιγμή χανότανε γιατί 'ταν όλα ένα
ο χρόνος πια δεν πέρναγε ήταν υποταγμένος
ξέχναγε ο αγέρας το γιατί φυσούσε θυμωμένος.

Κάποιος μου το φανέρωσε πως γύρισε η κοπέλα
μες το δικό μου ουρανό φτιάχνει με φως ομπρέλα
δειλά αγγίζει πέρατα κι όνειρα ζωντανεύει
το ξύλινο το σπίτι της κάποιος νοικοκυρεύει.

Τη διώχνω κάθε δειλινό για λίγο λέω πως φεύγει
μα εκείνη μόνη της γυρνά σαν άστρο ξαναφέγγει
μου ζωγραφίζει ωκεανούς και περπατά με χάρη
τη νύχτα στις ακρογιαλιές βυθίζει το φεγγάρι.

Ποιος κτίζει σπίτια ξύλινα στα πέρατα του νου
ποιος τ’ άλογά μου έζεψε στην άκρη του γιαλού
ανάβει πάλι μια φωτιά γιατί έχει καλεσμένο
τον άνεμο να τη φυσά σ’ αιώνα περασμένο.

Θα περπατήσω έπειτα χωρίς θεού σημάδι
χωρίς αιτία και σκοπό πριν έρθει το σκοτάδι
πριν όλα χάσουν τη σιωπή πριν όλα μοιάσουν ψέμα
πριν μου ζητήσουνε ξανά πίσω τ’ αγαπημένα.

Φέρνω ξύλα δες να κάψω τις στιγμές μας
πόσες φλόγες θα ζητήσουν τα χαμένα
πόσα όνειρα θα πλέξω για να δεις
έναν κόσμο αόρατο σιωπής;


..αλόγιστα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-06-2008