Ο θερισμός του Έρωτα

Δημιουργός: poetryf

Ό,τι πετάνε οι άνθρωποι τα μαζεύει ο Θεός καρδιά μου.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θερίζω από τους κήπους μου τούτη τη νύχτα
το άρωμα του γλυκασμού
-λείπουν οι Άγγελοι κι η Εγκαρτέρηση-
σε κάποιο απάνεμο νησί,
μέσα στης λήθης το δαφνώνα ξεχασμένη

Ω τί δόξα!
Πιο κενή κι από τη θύμηση του χρόνου
Πιο ανούσια κι απ’τη γεύση του ανέμου

Πρώτο έκοψα το ρόδο της αγάπης’
Την ασουλούπωτη εκείνην έλξη των ανθρώπων
να μη βλέπει πια το βλέμμά μου το βήμά της
-βαθύ χνάρι είναι του πόνου,
μοιάζει δάκρυ-

Κι εγώ που αλαφροπερπάτησα τούτο το βράδυ
Να φτάσω ως στην πόρτά σου να κόψω τις μερσίνες
τα εννιά κεφάλια του τυχόν ηρωισμού μου
και τις πέντε παραισθήσεις μου
Εγώ που έστρωσα στιγμές και ροδοδάφνες
για το ωραίο τούτο βράδυ σου
Κομματιασμένος ναυαγός μα επιπλέω

Στη μαύρη θάλασσα που μου’ταξε η νύχτα σου
ψυχανεμίζομαι τα γιασεμιά και παραστέκω’
Εφτά της Άρκτου υπομονές κι ο Αποσπερίτης μια γαλήνη
Αχ κι η σελήνη!
Η πριγκιπέσσα κάποιας άθρονης σιωπής
πως μάχεται με νύχια και με δόντια στον αγώνα
Μα υπάρχει αγώνας;

Λαμπρό το αχνόφωτο και τ’όνειρο γι’απόψε
Κι εγώ θερίζω δυο γλυκά αγριοχαμόγελα
Εγώ που ήπια του Αχέροντα νερό κι είπες πεθαίνω
Σου ανασταίνω το άρωμα για να πιστέψεις
πως κι η δυσφράδεια του έρωτα θερίζει
μόνο τρεις λέξεις που είναι ακόμα τρυφερές

Μη-με-ξεχνάς . . .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-06-2008