Δραπέτες

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]
Ράγες ονείρου σε μια ατάραχη ζωή
μες την ομίχλη προχωράς, δεν είσαι μόνος.
Βουνού ανάσα, βοηθός ή απειλή;
Γυναίκας άγγιγμα θεϊκός πηλός ή δρόμος;
Ήπιες κι εσύ από το ίδιο το νερό
όταν σ’ ακούμπησα ανάλαφρα στον ώμο
για να ξεχάσεις τις παλιές τις φυλακές
σου είπα έλα να ντυθείς με εφτά σιωπές
κοιμάται ή πέθανε ο γέρος αστυνόμος;[/I]


[B]Ράγες παράλληλες μιας άστατης στιγμής
που δραπετεύει από του κόσμου την παράνοια
κι οι δραπέτες τελικά είμαστε εμείς
κατατρεγμένοι πάντα δίχως περηφάνια.
Έλα προχώρα έχω στο χέρι μου ψωμί
τ’ όνειρο αλλάζει και ο ήλιος πια ζεσταίνει
μετρώ τις ράγες κι είναι η πρώτη μας αυγή
απ’ τη μεγάλη μας τη νύχτα δραπετεύεις.[/B]


Πίσω η πόλη και οι δρόμοι σιωπηλοί
κανείς δεν ξέρει πως ξεκόψαμε στ’ αλήθεια
το παραμύθι με μπογιές σ’ ένα χαρτί
το τσαλακώνω και φωτιά παίρνεις στα στήθια.
Αργεί ακόμα ο δικός μας ο σταθμός
όμως το τρένο θα ανταμώσει τη συνήθεια
και ο σταθμάρχης του εφιάλτη μου γνωστός
με αγνοεί μα θ’ ανεβώ, χωρίς βοήθεια.

Πάνω στο τρένο της μεγάλης μας φυγής
άδειες οι θέσεις και στα πέντε τα βαγόνια
μόνο ο ινδιάνος αρχηγός κάποιας φυλής
χαμογελάει και δακρύζει δίχως λόγια.
Ο οδηγός έχει στη πλάτη του φτερά
κάποτε αρνήθηκε στο χρόνο να πληρώσει
μα το τρενάκι του το κράταγε σφικτά
και μες το όνειρο ζωή του είχε δώσει.
Ένας εισπράκτορας ελέγχει και κοιτά
του μοιάζει κάλπικο του ονείρου μου το κέρμα
φεύγει το τρένο και σφυρίζει δυνατά
ρωτά "Κανείς θα κατεβεί πριν φτάσει τέρμα;"

Στα σύνορα της φαντασίας…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-06-2008