Άδικα κοιμάμαι.. άδικα ξυπνώ

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Μαγεμένη.. μαγειρεμένη και.. φαγωμένη πλέον ! Χα, χα ! Καλημέρα στιχοοικογένεια ! - α - (οι 7 πρώτες στροφές.. καθ' οδόν)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άδικα κοιμήθηκα ψες βράδυ
Σ' ένα όνειρό μου δεν σε είδα
Κάθε σου λεπτό.. γαλάζιο χάδι
Σπέρνει στο κορμί μου καταιγίδα...

Άδικα με ξύπνησε ο ήλιος
Μέσα στα δικά σου τα σκοτάδια
Μοιάζουν ατελείωτες οι μέρες
Κι είναι αξημέρωτα τα βράδια...

Πόσα καλοκαίρια και χειμώνες
Πόσες άνοιξες και φθινοπώρια
Μόνες άνθιζαν οι ανεμώνες
Έρμα ταξιδεύαν τα βαπόρια...

Άδικα πώς πέρασε ο χρόνος
Δίπλα απ' τη ζωή που μας χρωστούσε
Άδικα μας σάρωσε ο πόνος
Λες κάποιος Θεός και μας μισούσε...

Άδικα δοθήκαμε κι οι δύο
Στης αμφιβολίας τα σαράκι
Στέρφες απουσίες το "αντίο"
Ρίχνει στο πιοτό μου σαν φαρμάκι...

Άδικα κολύμπησα στη θλίψη
Του καημού παλεύοντας το κύμα
Βούλιαξα στο μένος και την πλήξη
Του θανάτου λες γενόμουν θύμα...

Άδικα ο έρωτας γυρνούσε
Μες στης στέρησής σου τα υπόγεια
Έκλαιγ' η αγάπη και θρηνούσε
Κι έπεφτε γυμνή στα μοιρολόγια...

Άδικα γυρνούσανε οι δείκτες
Μέσα στης σπατάλης τα ρολόγια
Άναρθρες.. πικρές και μαύρες νύχτες
Παίζανε τα ζάρια στα κατώγια...

Πάντα στο ασσό-δυο αδειάζαν
Λες και ήμουνα καταραμένη
Έρημες οι τύψεις μου σφαδάζαν
Και σειότανε η οικουμένη...

Άδικα κι εσύ μακριά κρατιόσουν
Λες και χίμαιρα ήμουν αθλία
Κι όλο με σιωπές αναρωτιόσουν
Αν θα βρεις αλήθειες στα βιβλία...

Άδικα περάσαν τόσοι μήνες
Δίχως την δική σου παρουσία
Μα δεν ξαποσταίνουν οι ευθύνες
Σε μια τιποτένια συνουσία...

Άδικα κι απόψε με ρωτούσες
Πώς κοιμάμαι τάχα.. πώς ξυπνάω
Και τόσο δειλά μ' εκλιπαρούσες
Πια να πάψω τόσο να πονάω...

Λες κι υποκατάστατο υπάρχει
Για Ανθρώπινη μια παρουσία
Λες και σπάζουν κύματα οι βράχοι
Δίχως αφορμή.. δίχως αιτία...

Άδικα κι αν είσαι μακριά μου
Μέσα μου βαθιά έχεις ριζώσει
Ήτανε γραφτό τον Έρωτά μου
Μόνον η ψυχή σου να τον σώσει...
...
Νιώθω πως παράλογα μιλάω
Τι δεν έχω λέξεις πια για σένα
Κλαίω από ρίγος.. και γελάω
Για τα μάτια σου τα φωτισμένα...
...
Άδικα στο πλάϊ μου δεν είσαι
Ποιός δικαιοσύνη θ' απονείμει ;
Όταν στη ζωή σου προσποιείσαι
Λύτρωση δεν θα σου δώσει η μνήμη...

Άλλο ζήση.. κι άλλο φαντασία
Είναι δυο αντίπαλοι μεγάλοι
Κείνο που το λεν ευθανασία
Είναι της βολής μας η κραιπάλη...

Απ' αγάπη μόνον σου μιλάω
Τώρα πια πιστεύω.. το γνωρίζεις
Και ας υποφέρω.. δεν τολμάω
Να σου πω γι' αυτά που δεν ορίζεις...

Ο καθείς μας έχει μέγα χρέος
Δίκαια την ζήση να διανύσει
Τι ο θάνατος είναι μοιραίος
Κάθε τι σαθρό θα το γκρεμίσει...

Στέρεα ας χτίζουμε τα "θέλω"
Κι όλα το "μπορώ" θα τα αντέξει
Η Αγάπη βγάζει το καπέλο
Σ' όποιον.. στο σκοτάδι μέσα φέξει...



10-6-2008

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-06-2008