Θλίψη

Δημιουργός: Ιππαρχος, Δημήτρης

Αφιερωμένο κι αυτό με την ευχή να συμβεί ο τελευταίος στίχος...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απλώνει η θλίψη ένα απέραντο σεντόνι
για να καλύψει της ψυχής τ’ άμετρα βάθη
κατάμαυρο είναι, τρυπάει σαν αγκάθι
καταπιέζει την ψυχή και την ματώνει

Η θλίψη σύννεφο κατάμεστο από μνήμες
ξεσπάει ξαφνικά σαν καταιγίδα
ποτάμι γίνεται η πιο βαθιά ρυτίδα
σαν ξεχειλίσουν των ματιών οι λίμνες

Το φως του ήλιου από χρόνια έχει εκλείψει
πυκνά τα σύννεφα, πώς να τα διαπεράσει
κι αν κάποια ακτίνα μέχρι την ψυχή μας φτάσει
πώς να τρυπήσει τον μανδύα που απλώνει η θλίψη;

Θέλει μια σπίθα, μόνο μία να φωτίσει
κάπου βαθιά μες στης ψυχής τα ερέβη
σιγά σιγά μα σταθερά να ανέβει
τότε μονάχα, ίσως, το χαμόγελο ανθίσει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-06-2008