Κι ας έφταιγες

Δημιουργός: asteroula, Αστερούλα Αστεράκη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είπα να μη ξαναγράψω
μα δε κράτησα το λόγο μου,
δε ξέρω τι ακριβώς με παρακίνησε να αρχίσω πάλι να γράφω
τις σκέψεις μου σε αυτό εδώ το χαρτί, δε ξέρω άν έπρεπε ή αν πρέπει,
δε ξέρω γιατί και τί, ξέρω μόνο ότι αυτό το πράγμα μου ελαφραίνει κάπως την ψυχή.

Θα ήθελα άν μπορούσα να έγραφα επί ώρες όμορφα πράγματα, ωραίες εικόνες μαγικές...
μα δε μπορώ γιατί δεν έχω. Θα ήθελα πολύ να βλέπω μόνο την θετική πλευρά της ζωής,
μα δεν την γνώρισα ακόμη. Θα ήθελα να ήμουν μαζί σου και εσύ να ήσουν η μόνη
έμπνευση μου τις κρύες νύχτες του Γενάρη και εκείνες τις ζεστές νύχτες του Αυγούστου,
κάτω απο εκείνο το φεγγαρόφως, όπως όταν ήμασταν μικροί.

Μου κρατούσες το χέρι και μου λεγες τα μυστικά σου, όλα τα λέγαμε...
θυμάσαι λίγο; θυμάσαι πολύ; θυμάσαι άραγε καθόλου;
Ήμουν μαζί σου γιατί σε λάτρευα, ήμουν κοντά σου γιατί σε ήθελα, ήμουν μέσα σου
γιατί σ αγαπούσα, τόσο μα τόσο πολύ, που δε πρόκειται ποτέ να μάθεις.

Το φεγγάρι γέμισε και περιμένει να μας δει ξανα μαζί να μας φωτογραφίσει
ανάμεσα στα τόσα αστέρια που υπάρχουν αναμεσα σε αυτό και σε εμάς,
ακόμη δεν άρχισες να θυμάσαι κάτι; προσπάθησε...
Η ανατολή του ήλιου δεν έφυγε ποτέ από τα μάτια, ποτέ απο την σκέψη μου,
όπως εκείνο το τελευταίο σου χάδι, το κρατώ μέσα στη μνήμη και στην ανάμνηση μου,
μικρό φυλακτό, μεγάλης αξίας, μιας τέχνης που ξέρεις καλά, ...μικρής προδοσίας.
Λέω μικρής γιατί δεν άξιζε μεγάλη διάσταση το θέμα, εγώ σ αγάπησα πολύ
και να το λάθος απο μένα...

Τα ξέχασα όλα αγάπη μου,
θέλω να ρθώ κοντά σου κι ας μη με έβαλες ποτέ στα βάθη της καρδιάς σου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-06-2008