Kαφενείο/κάπου εδώ ξεχάστηκε το ξύλινο βαγόνι

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Κάπου εδώ τελειώσανε του ονείρου μας οι ράγες...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μελοποιημένο /Ντίνος Κωνσταντινίδης
ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Ήταν εκείνες οι στιγμές που αγγίζαν’ το μελάνι
τσαλακωμένο το χαρτί στη χαλαρή παλάμη
ματιές που ανταμώσανε σ’ εκείνο το σταθμό
στις ρεματιές χαθήκανε στο πρώτο το λεπτό.

Κρυφογελούσε ο καφετζής στις πρόωρες αγάπες
το καφενείο λες κλειστό στις γνώριμες τις στράτες
τα πιο χλωμά σου δειλινά κοιτώ κι αργά μ’ αγγίζουν
μετά τη νύχτα η αυγή έρχεσαι κι όλα αρχίζουν.

Πώς γίνεται να ‘ναι μικρή η ώρα που απλώνει
κάπου εδώ ξεχάστηκε το ξύλινο βαγόνι
να το μουσκεύει η βροχή, να το γερνά ο αγέρας
στο χρόνο φέρνει τη φθορά το φως μου λες της μέρας.

Κάπου εδώ τελειώσανε του ονείρου μας οι ράγες
δακρύζοντας γονάτισες και σ’ άγγιξα στις πλάτες
σήκω το βλέμμα.. για να δεις ήρθε ο καφετζής μας
το δρομολόγιο παλιό γυρεύει τη ζωή μας.

Μα πώς του χρόνου τη φθορά νικά λες η αγάπη
θλιμμένο ήταν τ’ όνειρο στην πρώτη του απάτη
είναι ο σταθμάρχης ταπεινός, σκυφτά δρόμους ορίζει
το εισιτήριο φθηνό το μέλλον καθορίζει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-06-2008