Ένα σπουργίτι που έκλεγε

Δημιουργός: ILITHIOS-NOIMON, Kώστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ανέκαθεν μια απάτη, ένας οδυρμός της ανθρώπινης ύπαρξης
ένα στεγνό και απροκάλυπτο ψέμα, μια απαξίωση της απλούστερης νόησης.
σαν ξεραμένος κορμός δένδρου, που διατείνεται ότι δεν θα καεί εύκολα.
σα να μπορούν να ξεχάσουν την ύπαρξη των υπολοίπων,
σα να μπορούν να ξεπεράσουν την ύπαρξη του οξυγόνου που αναπνέουν.
ένα σπουργίτι πέθανε χθες και κανείς δεν είπε τίποτα.
ίσως κανείς να μην το έμαθε, ίσως κανείς να μην τους το ΄πε.
και αν ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο, μάλλον απέχουμε από αυτόν όσο και από την τελειότητα.
αλλά άνθρωπε μην φοβάσαι, άνοιξε τα φτερά σου
και αν τον πλησιάσεις χωρίς φθόνο και έπαρση ίσως να μη σε κάψει.
ένα δένδρο κάηκε χθες και κανείς δεν είπε τίποτα.
μονάχα ένα σπουργίτι έκλαψε, καθώς τα γέλια αντηχούσαν γύρω του εκκωφαντικά.
μα ποιός ανόητος γελούσε, ποιός εξαπατημένος πάτησε τη σκανδάλη,
ποιός αδαής φοβήθηκε το τίποτα και έκανε πίσω, παρατώντας κάθε του μόχθο, κάθε αξία.
σα δε μπόρεσες φίλε να σταθείς αντάξιος των περιστάσεων,
σα να πρόδωσες τον εαυτό σου φίλε. άθελά σου ίσως.
σα να σε πρόδωσα και ΄γω. άθελά μου ίσως.
μα το βάρος της ευθύνης μας γονάτισε τελικά
και υπέταξε τη φλόγα που έλεγες και έλεγα ότι δεν θα σβήσει.
μια ελπίδα χάθηκε χθες και κανείς δεν αντέδρασε, κανείς δεν φώναξε από απόγνωση.
ένα αστέρι μονάχα ψιθύρισε στους νεκρούς την αλήθεια,
αλλά αυτοί μας είπαν ψέματα, εκδικούμενοι τον θάνατό τους,
τιμωρώντας την ηθελημένη μας άγνοια,
γιατί τ΄αστέρια είναι από πάνω μας κάθε βράδυ.
αλλά δεν τα κοιτάμε όσο συχνά μπορούμε.
σαν χαζοί περιμένουμε να πέσουν για να τα δούμε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-06-2008