Η κυρά Ολγα

Δημιουργός: Nefeligeretis, Κώστας Κορδεράς

Μη φανταστείτε κοτρόνες... παιδάκια 8-10 χρονών. Μόνο πετρούλες είχαμε... α! και ήθος!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα μεσημέρια
ανάμεσα στον ουρανό και στα σπίτια μας
γινόσουν σύννεφο.
Ενα σύννεφο ξεριζωμένο
από τις χαμένες πατρίδες,
από το Αϊβαλί αν θυμάμαι,
που κάποιος άγριος βοριάς
-δεν είναι της ώρας να λέμε ονόματα-
το κυνήγησε αλύπητα.
Μαζί με τούς χιλιάδες άλλους,
τους συγκριτικά τυχερούς
που γλύτωσαν τη σφαγή,
σε έφερε η τύχη σου στον Πειραιά.
Εκεί σε γνωρίσαμε, εκεί σε ζήσαμε,
στην οδό Κομοτηνής.
Νομίζαμε με τα μικρά μας μάτια
οτι ήσουν χιλίων χρονών,
οτι ήσουν αθάνατη,
γιατί και εμείς έτσι νομίζαμε,
οτι είμαστε αθάνατοι.
Μαθημένη από τα παλιά,
πιστή και υπάκουη στις παραδόσεις
γινόσουν φιλόξενη σκιά,
για να ξαποστάσουν όλοι,
οδοιπόροι και πραματευτάδες.
Είχες ένα γλυκό λόγο για τον καθένα,
πάντοτε πρόθυμη να δώσεις
ένα ποτήρι νερό, μια ανάσα.
Τα μικρά παιδιά,
-εμείς-
σε κυνηγούσαμε τα μεσημέρια,
όσοι την κοπανάγαμε
και δεν κοιμόμαστε,
άλλοτε με πέτρες και άλλοτε
με κείνα τα ντενεκάκια από γάλα,
και συ κυρά Ολγα γελούσες,
ακόμα και τότε γελούσες.
Δεν σου άρεσε να ‘σαι σκληρή,
ούτε καν για να γλυτώσεις από τις πέτρες.
Το γλυκό χαμόγελο σου,
μεγάλο σαν τον ουρανό
και σαν την καρδιά σου
τα χώραγε και τα σχωρνούσε όλα,
ακόμα και τις πέτρες.
Σε θυμήθηκα απόψε,
καθώς κάποιες μνήμες
βγήκαν σεργιάνι στο χτες,
θυμήθηκα εκείνο το σύννεφο
των παιδικων μου χρόνων
και θέλησα μετά από τόσα χρόνια
να σου ζητήσω συγγνώμη.

Αιθέρια Γκρι: Εκδόσεις Αρμός

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-06-2008