21.01.1991

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>21.01.1991</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>21.01.1991</b><p>Δημιουργός: kostas71, <i>Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος</i><p><i>  millie...... για να μάθεις μόνο την αρχή</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ήταν 21 Γενάρη 1991<br />
Είχε ένα κρύο αφόρητο κι εγώ χωμένος βαθιά στο χοντρό μου παλτό κατηφόριζα το <br />
δρόμο για τη στάση<br />
Ήμουν μόνος<br />
πριν λίγο ήμουν ανάμεσα σε πολλούς και διάφορους ανθρώπους συγγενείς και <br />
φίλους της γειτονιάς<br />
Γινόταν βαβούρα και το κεφάλι μου άρχιζε να γυρίζει με τρελές στροφές<br />
Ώσπου ξαφνικά κάποιος είπε : άντε καλή θητεία και καλός φαντάρος<br />
Εκεί ήταν που κατάλαβα τι γίνεται<br />
εκεί ένιωσα πως είχαν περάσει τόσο γρήγορα τα χρόνια και πως έφευγα φαντάρος<br />
Εγώ είχα ξεχαστεί σε κάποια αλάνα απ' αυτές που παίζαμε παιδιά στο χωριό και <br />
γίνεται πανικός στις φωνές και στο τρέξιμο<br />
Όμως όχι δεν ήμουν πια παιδάκι... <br />
Μεγάλωσα και έπρεπε να υπηρετήσω την πατρίδα όπως έλεγαν όλοι<br />
<br />
Στρατόπεδο Χαϊδαρίου τμήμα μεταβιβάσεων, Ασυρματιστής με άλλα λόγια <br />
η πρώτη μέρα ήταν σα να ξυπνούσα σε άλλο κόσμο <br />
ήμουν τόσο μπερδεμένος μέσα μου, που πίστευα πως δεν θα μπορούσα ποτέ να <br />
ξεμπερδευτώ   <br />
Τι κάνω εδώ;<br />
Γιατί όλα αυτά;<br />
Παγωνιά παντού και μέσα μου μια τρικυμία να σαρώνει τις ώρες μου<br />
Μας έφεραν σαν τα πρόβατα όλους σαν ένα κοπάδι και μας έκαναν εξετάσεις    <br />
Πρώτα χέρια, μετά στόμα, μετά πόδια      <br />
Κοίταξα για λίγο τον διπλανό μου<br />
Είχε ένα χαμένο βλέμμα σα να κοιτούσε κατάματα το τίποτα...<br />
Δεν ένιωθα φόβο απλά μια απορία με βασάνιζε<br />
Ξέρω πως πολλοί τα θεωρούν όλα αυτά φυσιολογικά <br />
αλλά να <br />
αυτό ήταν που με τρέλαινε εκείνες τις μέρες <br />
τι είναι αυτό το φυσιολογικό;<br />
σα να έψαχνα εκείνη τη στιγμή να βρω τις ρίζες της ζωής μου<br />
Τι είναι φυσιολογικό και τι όχι;<br />
Μας ξέντυσαν τελείως σα να ήθελαν να σπάσουν πλάκα μαζί μας<br />
Ένα χοντροκομμένο αστείο που κανείς όμως δε γέλασε<br />
Μετά μας εξέτασαν τα γεννητικά όργανα. Πρώτα τους όρχεις, μετά το πέος<br />
Μετά εξέτασαν και τον πρωκτό μας<br />
Κι όταν τελείωσαν όλα αυτά και όταν μας έντυσαν όλους στα ίδια μας πήγαν για <br />
φαγητό<br />
Μέσα μου αναρωτιόμουν ποιός είναι πάνω απ' όλα αυτά<br />
αναρωτιόμουν αν αυτό που ζω είναι η πραγματική ζωή ή είναι μια ζωή χωρίς νόημα <br />
και σκοπό<br />
Έμεινα 8 μέρες στο Χαϊδάρι<br />
Κάποια στιγμή βρέθηκα στο τμήμα καταδρομών, στις ειδικές δυνάμεις που λένε<br />
Εκεί έμαθα πώς μπορείς να σκοτώσεις κάποιον σε 30 δευτερόλεπτα και πώς να <br />
καρφώνεις το μαχαίρι πίσω από το σβέρκο έτσι ώστε να παραλύει όλο το σώμα<br />
Έμαθα πώς να είμαι ένα τίποτα και πώς να μπορώ να ζω και να κάνω μόνο αυτά που <br />
μου έμαθαν να κάνω<br />
Έμεινα μέσα στη βροχή 12 ώρες<br />
Έφαγα φαγητό από σκουπίδια<br />
Ήπια νερό από ποτάμι<br />
Ξυρίστηκα με παγωμένο νερό  <br />
Έμεινα 5 ώρες στο χιόνι με φανελάκι καλοκαιρινό<br />
Έσπασα ξύλα με το χέρι<br />
Κάρφωνα ψεύτικα ομοιώματα με ξιφολόγχη <br />
κάθε φορά και πιο βαθιά   <br />
κάθε φορά και πιο θυμωμένα   <br />
κάθε φορά και με πιο μεγάλη μανία<br />
<br />
Ώσπου κάποια νύχτα ξύπνησα<br />
Ήταν η πρώτη φορά στη μέχρι τότε ζωή μου που είδα μέσα μου τι γίνεται<br />
Χιλιάδες πόρτες σφραγισμένες με περιτριγύριζαν κι εγώ χαμένος στο τίποτα με μια <br />
αγωνία στις άκρες των ματιών μου προσπαθούσα να τις ανοίξω<br />
<br />
Κενά δωμάτια η ζωή μου<br />
λόγια χωρίς σημασία <br />
λογικές χωρίς ουσία και ανθρωπιά<br />
χιλιάδες πρόσωπα αλλοιωμένα <br />
χωρίς πόδια σε ανάκατα σχήματα κι εγώ μες τη μέση του χάους να ψάχνω μια πόρτα <br />
να βγω απ' αυτό το όνειρο<br />
<br />
Δεν θέλω να είμαι στρατιώτης είπα <br />
δεν σκοτώνω άλλο πια αυτά τα ανθρώπινα ομοιώματα<br />
δε μου έφταιξαν σε τίποτα<br />
δε θέλω να σκοτώσω τους εχθρούς σας <br />
δεν έχω εχθρούς εγώ<br />
<br />
<br />
Στην αρχή με πέρασαν για τρελό<br />
κάποιοι είπαν πως είμαι δειλός και πως ήθελα να πάρω τρελόχαρτο    <br />
μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει το φτωχό μυαλό τους      <br />
μέχρι εκεί τους επέτρεψε η ζωή να σκεφτούν <br />
συνέχιζαν να μαθαίνουν πώς να σκοτώνουν γιατί έτσι έπρεπε<br />
για να σώσουν τα παιδιά τους όπως έλεγαν <br />
για να σώσουν τις οικογένειές τους όπως παινεύονταν<br />
Μετά λίγο καιρό τους έστειλαν στον Περσικό κόλπο για βοήθεια<br />
Παραλογισμός στο τέλειο μεγαλείο της τρέλας του στρατού<br />
Μια νύχτα παίρνω ανάποδες<br />
σε μια δύσκολη άσκηση έπρεπε να κόψω το λαιμό απ' ένα ανθρώπινο ομοίωμα και να <br />
φέρω σε πέρας την αποστολή<br />
Ήταν εκεί που γύρισα πάλι στον εαυτό μου και είπα καλωσόρισες στην πραγματικότητα <br />
ήταν τότε που είπα δεν ανήκω εδώ<br />
και δεν έκανα τίποτε απ' όσα μου είπαν <br />
ήταν τότε που με φώναξαν οι ανώτεροί μου κοιτώντας με μέσα στα μάτια σαν να <br />
θέλανε να μου πουν πως κάτι κακό έκανα σήμερα<br />
Δεν θέλω να μάθω να σκοτώνω τους είπα απλά <br />
μόνο αυτό<br />
Βγήκα έξω έβγαλα τη στολή μου και της έβαλα φωτιά  <br />
Μαζί της κάηκε όλο όσο έζησα στο στρατόπεδο    <br />
<br />
Μετά άρχισε μια άλλη οδύσσεια που χάραξε τη ζωή μου<br />
Μετά ο δρόμος έγινε στενός, αλλά ήταν αυτός που εγώ διάλεξα<br />
Μετά οι διάδρομοι της φυλακής έγιναν η μόνη συντροφιά μου κι όσα ονειρεύτηκα τα <br />
είδα ξανά στον ύπνο μου<br />
<br />
Δικάστηκα 4 χρόνια και 6 μήνες σαν αντιρρησίας συνείδησης <br />
έκανα 36 μήνες ολική φυλακή σε 3 διαφορετικές φυλακές<br />
Φυλακές Αυλώνας ΑΘΗΝΑ<br />
Φυλακές Σίνδου ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ<br />
Φυλακές Κασαβετίας ΒΟΛΟΣ<br />
Τώρα μετά από 10 χρόνια σκέφτομαι πως μερικές φορές η ζωή δεν κάνει <br />
συμβιβασμούς <br />
δίνει στον καθένα αυτό που του ανήκει<br />
Η ελευθερία δεν είναι μακριά μας<br />
ζει μέσα μας<br />
Τώρα μετά από 10 χρόνια ξέρω ποιος είμαι και βρήκα το δρόμο μου<br />
δεν είμαι καλός στρατιώτης, αλλά είμαι ακόμα άνθρωπος<br />
δεν ξέρω να σκοτώνω, αλλά ξέρω να συγχωρώ <br />
δεν ξέρω να κόβω κεφάλια, αλλά ξέρω ν' αγαπάω<br />
Και όσο για αυτά τα παραμύθια περί πατρίδας και σημαίας;<br />
Αφήστε το καλύτερα, βρωμάει το θέμα   <br />
Μα σας παρακαλώ <br />
σας λέει τίποτα η λέξη ΕΜΦΥΛΙΟΣ 1947;<br />
<br />
Θέλω να ξέρετε πως ο παππούς μου σκότωσε τον αδελφό του και τη νύφη του επειδή <br />
ανήκαν σε άλλη πολιτική παράταξη<br />
<br />
ΕΚΑΝΑ 36 ΜΗΝΕΣ ΦΥΛΑΚΗ<br />
ΠΛΗΡΩΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ <br />
ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΕΜΑΘΑ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ<br />
ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ <br />
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΝΑ ΚΕΛΙ ΜΕ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΟΥΣ ΜΕΝΤΕΣΕΔΕΣ  <br />
ΚΑΙ ΙΣΩΣ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΛΕΥΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΜΕ <br />
ΦΥΛΛΑ ΑΠΟ ΣΚΟΤΑΔΙ<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2003</td><td valign=top></td></table><br />