Βλέπειν το εστίν

Δημιουργός: Maria Olsen, Μαρία

Οι γνώστες συγχωρήστε μου την κακοποίηση της αρχαίας ελληνικής...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα κλειστά μου μάτια βλέπουν το μύθο της αγάπης μας, σαν μάλλινο κουβάρι κομμένο πάνω στην αιχμή των αιώνων
εκεί ανήκουμε; ποιόν να ρωτήσω; εκείνος που ρωτά έχει συνήθως ο ίδιος την απάντησηׁ
πως με χάδια και λόγια τρυφερά, με υπομονή και ενδιαφέρον παραμέρισα σιγά σιγά τη μαρμάρινη κουρτίνα της υπόστασής σου και είδα τι κρύβεται από πίσω
κι αυτό που είδα μ’ έκανε να σ’ αγαπήσω περισσότερο από το αφίλητο άγαλμα από ροζ μάρμαρο που είχα κάποτε ερωτευτεί
γιατί είδα έναν άνθρωπο, με ατέλειες, με φόβους, με πληγές, να με κυττάζει μέσα απ’ τις λίμνες των ματιών του
είδα το τρυφερό, το άγριο, το επιφανειακό και στερημένο είναι σου να διψάει για λίγη επαφή, λίγη αγάπη, λίγη παρηγοριά
είδα τις ανασφάλειες και αχρήστεψα τις ασφάλειές σου
είδα μέσα σου τον εαυτό μου
άνοιξα τα μάτια μου, και σ’ αγάπησα

Και θέλησα να σου δώσω τα πάντα, όλα όσα στερήθηκες τόσα χρόνια, όλα όσα σου λειψαν, να πλημμυρίσω τη δίψα σου, να χορτάσω και τη μεγαλύτερη πείνα σου
μα η ψυχή μου μια μαύρη λίμνη που μέσα της κολυμπά τρέμοντας το τέρας του φόβου
και το μυαλό συντονισμένο στους παλμούς της καρδιάς, νοιώθει μια ακόμα αλήθειαׁ
με τα μάτια μου ανοιχτά δεν σε εμπιστεύτηκα
κατάλαβα ότι δεν είχες νερό αρκετό να χορτάσεις τη δίψα μου
ούτε τροφή αρκετή και για τους δυό μας
ούτε το θάρρος, ούτε τη δειλία να κάνεις μαζί μου μια καινούρια αρχή

Με βαριά καρδιά ένα πρωί σ’ αποχαιρέτησα
και πήραμε άλλα μονοπάτια
έτσι αργά και σταθερά και με ανοιχτά τα μάτια, ξετύλιξα το κουβάρι των μύθων, των μοιραίων ερώτων και των μεγάλων δραμάτων
έτσι τυραννισμένα και απλά σ’ άφησα πίσω μου
κι ότι απομένει από μας πιά, είναι η αγάπη

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-06-2008