dear no one

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>dear no one</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>dear no one</b><p>Δημιουργός: amylee, <i>Ευη</i><p><i> Τogether we stand..divided we fall.....</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>το καλοκαιρι εχει μπει για τα καλα..ποτε τελειωσε κι ολας η πρωτη χρονια του λυκειου...<br />
σημερα βγηκαν τα αποτελεσματα...περασε με πολυ μικροτερο βαθμο απο οτι συνηθιζε.....<br />
εγιναν τοσα πολλα μεσα στην χρονια που περασε που αλλος θα χρειαζοταν μια ολοκληρη  ζωη....<br />
στο προαυλειο αντικρισε και τον λογο της αλλαγης της...καθοταν στο πεζουλακι κρατοντας στα χειλη του τον μοναδικο συντροφο που αρνιοταν να αποχωριστει.....το βλεμμα της διασταβρωθηκε με την ματια του...<br />
εστω και εκεινα τα λιγα δευτερολεπτα δεν μπορεσε να μην βυθιστει στο γαλαζιο των ματιων του....ματια στο χρωμα του συννεφιασμενου ουρανου....οποιδηποτε δικο του βλεμμα ειχε την δυναμη να την αποσυντονισει....τα ματια ειναι ο καθρευτης της ψυχης και αυτος ειχε τα πιο ομορφα ματια που ειχε δει...<br />
και αυτη καθε φορα που τον κοιτουσε ενιωθε τον παγο που καλυπτε την καρδια του....<br />
εσρεψε το βλεμμα του....σαν να εβλεπε μια ξενη...ξεχνωντας πως περυσι αυτην την μερα την περασαν μαζι...λες και δεν ειχαν κατσει ποτε διπλα διπλα σε αυτο το πεζουλι....ειχαν σβηστει ολα....οι ωρες της αλγεβρας που ποτε δεν παρακολουθησαν γιατι ενιωθαν την αναγκη να βρεθουνε μονοι τους...μακρια απο τους πολλους....κι ας μην ειχαν τιποτα να πουν...ενα φιλι η ενα αγγιγμα ηταν αρκετα για να νιωσουν οτι δεν ηταν μονοι...ο κυκλος των σιωπηλων συζητησεων εκλεισε οταν τολμησε να του πει οτι τον αγαπαει...<br />
μα αυτος δεν ειπε τιποτα....απλως εφυγε.....μα δεν ξανα γυρισε......<br />
τα δακρυα της τα κρατησε κρυφα....αρχισε να γραφει στιχους...να βγαζει τα εσωψυχα της στο χαρτι....<br />
<br />
κατευθυνοταν προς το παρκο....στο ιδιο σημειο που καθονταν παντα η παρεα....τα πεντε κοριτσια γυρω της συζητουσαν για ασχετα θεματα....δεν συμμετειχε στην κουβεντα...κατι που το εκανε συχνα τωρα τελευταια....δεν ανοιγοταν ευκολα μα παντα ηταν εκει....και αυτες με την σειρα τους δεν την κατηγορουσαν την ειχαν μαθει πια....ηξεραν οτι πονουσε...μα δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα για αυτο...εξι κοριτσια τοσο ενωμενα μεταξυ τους αλλα με τοσο απομακρο τροπο.....<br />
ο ηχος του κινητου εσπασε την σιωπη που επικρατουσε μεσα της...η αναγνωση του μηνυματος ζεστανε την καρδια της και εσπασε την σιωπη που επικρατουσε στο νεκροταφειο της ψυχης της...<br />
<br />
<br />
Τοτε η ομιχλη διαλυθηκε...ολα φωτιστηκαν απο τον ηλιο της ελπιδας...τοτε καταλαβε...ποσο λιγο ειχε ζησει....ο φοβος της απωλειας και ο πονος της απορριψης παντα θα υπαρχει....ομως αξιζει να πονεσεις για την αγαπη ...ολοι κυνηγαμε τον ερωτα και ας μην ειμαστε ετοιμοι να αντιμετωπισουμε τις συνεπειες...ομως καλυτερα ναπληγωθεις παρα να μην το ζησεις....<br />
κατευθηνθηκε προς το σχολειο.....υπσχεθηκε οτι θα τους τα εξηγουσε ολα μολις γυριζε....ειχανε χρονο....μια ολοκληρη ζωη....<br />
<br />
<br />
εχω πεθανει εδω και καιρο ομως συνεχιζω να αναπνεω....<br />
δεν μπορω να παρακολουθω πια την ζωη μου....<br />
θελω να την ζησω....<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-06-2008</td><td valign=top></td></table><br />