Βουητό

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Ήμουνα πάντα με τον Έκτορα / που ‘ξερε πως δεν έχει ελπίδα / μα βγήκε από τα τείχη και πολέμησε / για της ψυχής του την πατρίδα (Γ. Ανδρέου)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Το παραμύθι του τυφλού[/I]
ήταν αλήθεια
φαρμακωμένα της καρδιάς του
τ’ άγρια στήθια
κι αν με την τρέλα μοναχά
χτυπάει το φόβο
τρέμει το λόγο
που θα τον έκανε να ζει
από συνήθεια

Τον είδαν τα μεσάνυχτα
τρεκλίζοντας να σπάει
και να σφαδάζει
(τα παραθύρια του ορθάνοιχτα)
για όλου του κόσμου τους σταυρούς
Γι’ αυτό αλαλιάζει

Ήταν δραπέτης
με ανοχύρωτη καρδιά
κι έγιν’ επαίτης
σ’ όσα του στέρησαν κλειδιά
Και την αγάπη
δεν τη σχωρνάει
μόνο την κλαίει
Ίσως τον καίει

Λέει… την αλήθεια
που ‘ναι στα χέρια του αυλακιές
την τρώει η συνήθεια
Στα πλήθη ρίχνει τουφεκιές
μα στο δικό του σώμα μόνο
ανοίγουν τρύπες απ’ τον πόνο

Μικρός παλιάτσος
της ειμαρμένης του οδηγός
γυμνός και φάλτσος
σε νότες άδειες ναυαγός
Μη, δάκρια πάλι!
δεν έσωσ’ ο καιρός ακόμα
Σ’ αυτή την πάλη
το σώμα αλυχτάει για χώμα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-07-2008