Ο χρόνος στη Μονεμβασιά

Δημιουργός: nefelinis

Τριήμερο στη Μονεμβασιά....Σε έναν τόπο μαγικό....Εκεί όπου η αίσθηση του χρόνου καταργείται....Εξού και οι παρακάτω συλλογισμοί.....Μα στ' αλήθεια ήταν μόνο τρεις μέρες; Αυτό δε μπορώ να το πω με σιγουριά......

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο χρόνος.....
Μια έννοια που με παιδεύει χρόνια...
Μαγνητικά με υπνωτίζει..
Υπάρχει, δεν υπάρχει;
Η απάντηση γνωστή...
Δεν υπάρχει...
Και τότε γιατί στα δίχτυα του μπλέκομαι πάντα κι ασφυκτιώ, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια μικρά, μικρούτσικα κομμάτια να συλλέξω, χρόνου προσωπικού, χρόνου πολύτιμου κι ουδέποτε τα καταφέρνω.....
Φεύγει, γλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλα, στο δείκτη και στο λεπτοδείκτη, ώρα χειροπιαστή, μα άπιαστη!!!!!!
Να μετρώ τα χρόνια μου με τη φωτιά και τα δάκρυα και πάλι, κερδισμένη να 'μαι.....
Αυτό ξέρω μόνο να κάνω......
Κάθε λεπτό γεννιέται ένα μωρό
Κάθε λεπτό πεθαίνει κάποιος
Κάθε στιγμή που φεύγει, χάνεται για πάντα
Κάθε στιγμή που έρχεται είναι μια μοναδική ευκαιρία για κάτι καινούριο....
Η μήπως όχι;;;

Εμείς ορίζουμε την ώρα, τα λεπτά.....
Εμείς χρειαζόμαστε ένα συμπαντικό μετρονόμο, να χτυπάει και να δίνει ξεκάθαρα το ένα, σ' αυτή τη δημιουργική αναρχία, ειδάλλως θα τρελαθούμε...Θα χαθούμε μέσα στην απεραντοσύνη που μας περιβάλλει......
Την άχρονη, την άχωρη.......

Εμείς αυτοπεριοριζόμαστε και κλεινόμαστε στην ψευδασφάλεια ενός υπαρκτού, μα και δυνάστη χρόνου.....
Ολα εμείς τα κατασκευάζουμε εξάλλου...
Ετσι και με τον χρόνο....
Τον εφευρέσαμε για να μπορούμε να ζούμε ήσυχα και προδιαγεγραμμένα και καταλήξαμε να μας διαφεντεύει......

........... Χρόνος...........

Ξεκινώ από την ύπαρξη για να βρεθώ στην ανυπαρξία.....
Η μήπως το ανάποδο;
Ψάχνω να βρω ένα όριο
χαμένη, σ' ένα σύμπαν πελώριο...
Μα, πουθενά.....
Γιατί, τελικά....
Το όριο για μένα, είμαι μονάχα εγώ...
Θα ζήσω
Θα αγαπήσω
Θα δημιουργήσω
Θα πιστέψω
Θα ελπίσω
............................
μέχρις εκεί που μου ορίζω να φτάσω.....


Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος....
Ολα είναι υποκειμενικά....
Μα τόσο υποκειμενικά.....
Για τις ανάγκες του σώματους και της άμαθης ψυχής μπαίνουν τα όρια, χρονικά και άλλα...
Για να είναι εφικτή η μάθηση, η γνώση και στην ουσία, η ενθύμηση του είναι....
Γι' αυτό ορίζουμε, οριζόμαστε και περιοριζόμαστε σε παρελθόν, παρόν και μέλλον...


........... Χρόνος...........

Με αφομοιώνει και με ξεγεννά τούτη η έννοια....
Κι όσο πιο πολύ βυθίζομαι μέσα της, τόσο πιο πολύ νιώθω να κάνω βουτιά στο κενό....

Χρόνος, άχρονος λοιπόν, στη Μονεμβασιά.....
Και καλό μας ταξίδι................................................

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-07-2008