Στερνή Αναπνοή

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάλι σε σένα γυρίζω
Άπραγη και στοιχειωμένη
Με την ελπίδα γδαρμένη
Και το αίμα γκρίζο
Μπροστά σου πάλι να κλάψω
Στα πόδια σου να λυγίσω
Πώς να στο συγχωρήσω;
Πώς να σ’ αρπάξω;
Το σώμα σου πια δεν καίει
Κι ότι από σένα έχει μείνει
Μάρμαρο άσπρο το ντύνει
Πόσο μου φταίει!
Πόσο το έχω μισήσει!
Λευκό δεν είχα εντός μου
Πάντα με τρόμαζε, φως μου
Η κρύα του φύση
Κρύο, όπως είναι και τώρα
Στα πρωινά και στα βράδια
Χέρια, αγκαλιά, φωνή άδεια
Στροφή, ανηφόρα
Κι όλο οι στροφές με ζαλίζουν
Κι όσο ψηλά ανεβαίνω
Πνίγομαι, δεν ανασαίνω
Όλα βουΐζουν
Να γείρω θέλω πια μόνο
Νιώθω δεν ξέρω να ζήσω
Στο μάρμαρό σου ν’ αφήσω
Όσο έχω χρόνο
Κι εσύ που ανάγκη δεν έχεις
Τίποτα πια, ούτε εμένα
Πάντα με μάτια θλιμμένα
Μακριά που τρέχεις
Χόρτασε πια τη γαλήνη
Που τόσο είχες διψάσει
Τώρα η καρδιά σου έχει φτάσει
Στην τέλεια κλίνη
Γι’ αυτό κοιμήσου, μωρό μου
Κι ίσως στον ύπνο σε πιάσω
Κι αντέξω να σ’ αγκαλιάσω
Να ‘σαι δικό μου
Κι ως το πρωί να κρατήσω
Τη μυρωδιά, το φιλί σου
Με τη στερνή αναπνοή σου
Εγώ να ζήσω



[align=right] "Με γυροφέρνει η Άνοιξη
αλλά εγώ άλλη μια φορά
πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.
Ας μοιάζει μ' οτιδήποτε το σούρουπο.
Δε θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.
Τα όνειρα που είδα
αποδείχτηκαν ανυπόληπτα:
πήγαν και μ' άλλους ύπνους."
Κική Δημουλά
[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-07-2008