Μανα

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ποιός είπε πως σβύστη για σένανε ο ήλιος
Πως πέθανε η μέρα και θάφτη για πάντα
Και πάνω στο μνήμα σου φύτρωσε η νύχτα
Κι απλώσαν οι κλώνοι βαριοί και σε πήραν
Στον ίσκιο τους μέσα φριχτά να σε πνίξουν

Ποιός είπε πως έμεινες μόνη στον κόσμο;
Πως ξάφνου τα σπίτια γκρεμίστηκαν όλα
Οι δρόμοι σκαφτήκαν ,σβηστήκαν οι κήποι
Γινήκαν οι ανθρώποι σκιές και περάσαν
Τις πόρτες που κλείσαν ολούθε τον κόσμο;
Και μένεις μονάχη μες στη γή τη φριγμένη
Πένθιμη στήλη σε απέραντο τάφο;

Αν τόπε κανείς που τον έπνιξε ο πόνος
Και σκίστη η ψυχή του σε χίλια κουρέλια
Και μαύρισε ο νούς του κι η τρέλλα τον πήρε
Αν τόπε κανείς το κεφάλι ας σηκώσει
Ν’ακούσει το λόγο που βρόντηξε τώρα

Παιδιά σε προσμένουνε μάνα
Στο σπίτι οταν θάρχεσαι μόνη το βράδυ
Παιδιά θα σ’ανοίξουν την πόρτα να μπείς
Να καθίσεις και γύρω σου θάναι
Παιδιά σιωπηλά συναγμένα
Παιδιά να σε βλέπουν στα μάτια

Σα θάλασσα τώρα θα ζείς
Η ζωή σου στης γής τη μεγάλη αγκαλιά
Θα κυλάει σταγόνες χωρίς μετρημό,χωρίς τέλος
Σα δρύς θε να ζείς και νάχεις τα φύλλα
Όσα είναι τ’αστέρια της ξάστερης νύχτας
Θα ζείς καθώς ξάστερη νύχτα και θάχεις
Τ’αστέρια πολλά ,πιο πολλά κι απ’τον άμμο
Της θάλασσας όλης που βρέχει τον κόσμο

Κι εγώ που δεν έχω άλλο βιός άλλα πλούτη
Παρά το φτωχό μου τραγούδι,το φέρνω
Στα πόδια σου εμπρός ταπεινά και τ’ανοίγω
Τ’απλώνω χαλί μαλακά να πατήσεις.........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-07-2008