Διαλογος με τον εαυτο μου

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τον κόσμο πιά τον αντικρύζω
Σαν πληγωμένο ελάφι το φονιά του
Ξενύχτης τριγυρνώ κι όλο δακρύζω κι όλο καπνίζω
Απο τσιγάρα ασήκωτα του αργού θανάτου

Οι καιροί μου είναι τόσο λίγοι
Εγώ εδώ κι αλλού η ζωή,κόσμοι χωρισμένοι
Χωρίς της,δρόμο το μάτι δεν ξανοίγει
Ανάμεσά μας,μήτε πλοίο για να μας δέσει μήτε γέφυρα χτισμένη

Έξω απο τις δίπλες του με πέταξε ο χορός
Κι απόμεινα σκυφτός,απόκληρος και μόνος
Για να την φτάσω δεν φτάνει πια ο καιρός
Φεύγει,περνά και δεν σιμώνει ο χρόνος

Άνοιξη πια καμμιά δεν περιμένω
Δίχως ελπίδα στη θλιμμένη μου ματιά
Μ’όση μούμεινε καρδιά,ναυάγιο ρημαγμένο
Γυρνώ και κατοικώ σαν ξωτικό αδύναμο στην άχαρη ερημιά

Όλα τα τρώει μια θλίψη ένα μαράζι
Και πλέουν σ’ένα αξέσπαστο λυγμό
Η ψυχή μου πόσο μοιάζει,ναι πως μοιάζει
Με κήπο του φθινόπωρου χλωμό

Τώρα ετοιμάζεται ένας όρθιος σκελετός
Ρωτιέσαι τι προσμένει για να πέσει
Ο θάνατος δικαιούται αυτή τη θέση
Αυθεντικός ,ρητός,τελειωτικός

Στυγνές κι απόκοσμες ακούω φωνές, την ώρα που χαράζει
Η σκέψη μου όλο και πιότερο στενεύει
Τρέμω κι αγρυπνώ,απ΄το φόβο που με σφάζει
Κι η ψυχή μου πια, μονάχα εκείνον,το θάνατο λατρεύει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-07-2008