Και πάλι ξένοι

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

της απαισιοδοξίας και της πραγματικότητας... ως είθισται

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα προτιμούσα μια γκρίζα μέρα απ’ την αρχή
είπα, καθώς η αφήγηση έφτανε στο τέλος
Προς τι η ηλιοφάνεια, προς τι τόση αισιοδοξία;
Η αναταραχή στα καθημερινά μου όνειρα;
Προς τι;

Ένα ανιαρό τοπίο σήμανε τη λήξη
της, μεταξύ μας, άνοιξης ή κι ανοχής
Έχουν κανένα νόημα πλέον οι προθεσμίες;

Βαρκάκι σε πισίνα με γλυκό νερό
ήτανε όλο κι όλο, εκείνο το ταξίδι
Πολλά υποσχόμενες οι ενδείξεις μα
οι μέρες νωθρές, μέσ’ στο καμίνι της ζωής
κι άσεμνη η κάθε πράξη. Πορεία π-λήξης
Χαμένοι ζήσαμε μέσ' σε καλές προθέσεις
και υποσχέσεις που δε σκόπευαν να τηρηθούν
Κι ούτε τις πίστεψε ποτέ, κανένας απ’ τους δυό μας

Λόγια μονάχα να γεμίζουν τα κενά
μιας άστοχης αλήθειας
(συνήθειας πες καλύτερα)
που ούτε να κρυφτεί
ούτε να ειπωθεί ευδόκησε

Χαμένα όλα
Ανεμπόδιστα τα σύννεφα
των καιρών μου μουντύναν' το χρώμα
Κι η αφή απ’ τα δάχτυλα μου πόσο απέχει
Σ’ ένα τέλμα βυθίζονται οι σκέψεις μου

Κάπως έτσι λοιπόν σβηστήκαν' οι διάρκειες
Κάπως αλλιώς ήταν τα πράγματα ιδωμένα
Κάπου αλλού οι αναταράξεις μας οδήγησαν

Κι ένα πρωί… κανείς δεν ήξερε κανέναν

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-07-2008