Η μανα μιλά

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

αφιερωμενο στον Μιχαλη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ας πετρώσουν τα είλη των ανθρώπων
Για λιγη ωρα όλες οι κραυγές
Όλες ας κουρνιάσουν οι λέξεις
Ας κρατήσουν το βήμα τους τα εμβατήρια
Ας ξαναθηκαρώσουν το ξίφος τους οι θυμοί
Ας γίνουν όλα μια ακοή μονάχα και μια δίψα.

Η μάνα μιλά στους ανθρώπους

Είχα, άνθρωποι,εν’αγόρι
Που ήτανε σαν το ήλιο της πατριδας μου
Οταν ακουμπούσα στο παράθυρο
Και τόβλεπα να τρέχει με τ’άλλα αγόρια
Ήταν σα να βημάτιζαν με τα λιγνά ποδαράκια του
Όλες οι ελπίδες οι χαρές μου αλαφροπάτητες

Είχα ενα αγόρι που το ξυπνούσα την αυγή
Το έντυνα,το χτένιζα
Κι υστερα στεκόμουν στο κατώφλι
Και το κοιτούσα να φεύγει με τη ξεφτισμένη σάκκα
Σα ν’άνοιγε τετράπλατη λεωφόρο με τους ώμους του
Για να περάσουν τα ονείρατα μου τα πιο χρυσά

Είχα εν’αγόρι που άρχισε να ρίχνει ρίζες μεσα στη γη
Να ρίχνει κλώνους μεσα στον άνεμο
Να ρίχνει φύλλα και να λούζεται τον ήλιο
Ίδιο σαν τις ελιές της πατρίδας μου

Είχα ένα αγόρι κι απάντεχα να γενεί
Ίδιο κληματαριά της πατρίδας μου
Να κάθομαι στη δρόσο της τ’απόβραδο
Και να θροϊζουνε τριγύρω μου τα φύλλα
Να κάθομαι στονίσκιο της τις μεγάλες γιορτές
Και γύρω μου να στρώνουν τα τραπέζια
Και πρώτα το ψωμί και το κρασί
Να τ’απιθώνουν ,σα ν’απίθωναν
Στεφάνι νικης στα μαλλιά μου

Είχα ένα αγόρι και πρόσμενα
Να σκύψει κάποια ώρα μακρυνή
Πάνω απ’τα βασιλεμένα μου τα μάτια
Να μου χτενίσει με τρεμάμενα δαχτύλια τα μαλλιά
Και να σταθεί να με κοιτάζει σα να μούλεγε
«Καλό ταξίδι μάνα και μη σκιάζεσαι
Σαν την ελιά για πάντα ζείς ανάμεσό μας»
Είχα ένα αγόρι ,εν’αγόρι
Και μου το σκότωσαν
Είχα ενα ήλιο και μου τον πήρανε
Είχα μιαν ελπίδα,μιά χαρά
Και μου τις κυλήσνε στη λάσπη
Νάτανε μέρα ,Νύχτα νάτανε
Τί νάτανε,πού νάτανε

Θόλωσε ο νους μου και δεν ξέρω........
Νάτανε πάνω στα όρη της πατρίδας μου
Νάταν στον κάμπο της Μεσαορίας
Είχα ένα αγόρι και μου το σκότωσαν
Θολώνει ο νους μου και δεν ξέρω

Είχαμε αδέρφια μου εν’αγόρι
Και μας το σκότωσαν
Και μας το σκότωσαν τη μέρα και τη νύχτα
Και μας το σκότωσαν στην Αμμόχωστο
Στην Κερύνεια και στη Μόρφου
Στη λασπουριά και στα χαντάκια μας το σκότωσαν
Εμπρός τους τοίχους της πράσινης γραμμής
Στους κάμπους στο γιαλό μας το σκότωσαν
Οπου το βρήκαν στη γή στο νερό ,στον αέρα
Είχαμε αδέρφια μου έν’αγόρι και μας το σκότωσαν

Μα όχι αδέρφια μου δεν απέθανε το φώς
Δεν πέθανε η ελπίδα του κόσμου
Οι απαλάμες των ανθρώπων μπορούν να σωφελιάσουνε
Όποιο χρώμα κι αν έχει το δέρμα τους
Οι φωνές των ανθρώπων μπορούν να τραγουδήσουν μαζί
Οποιο χρώμα κι αν έχουν τα λόγια τους
Η καρδιά των μανάδων οποιο χρώμα κι αν εχουν τα στήθια τους
Μπορεί να ορθωθεί σαν ασπίδα
Να σκεπάσει,να σώσει την ελπίδα του κόσμου,
Πίσω της γερά ταμπουρωμένη θα πολεμά η ζωή
Και θα νικήσει!

Η μάνα μίλησε
Τώρα ας βροντήξουν το βήμα τους τα εμβατήρια
Τωρα ας φτερουγίσουν οι λέξεις οι κραυγές
Ας ξεθηκαρώσουν τα ξίφη τους οι θυμοί,
Τωρα ας φουρτουνιάσει η θάλασσα των ανθρώπων
Ας ροβολήσει το ανίκητο κύμα της
Αδέρφια μου η ζωή θα νικήσει!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-07-2008