Μονόλογος

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

...στη Β και το Μ που κλείνουν 3 χρόνια σήμερα...με την αγάπη μου....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια μέρα χαράς σαν κι αυτή πώς η μνήμη
Πετά, προχωρά και με δάκρυα σε φέρνει
Σ’ αυτό το σκαλί που η ψυχή σου δε βγαίνει
Πνιγμένη η κραυγή στο λαιμό σου ‘χει μείνει

Μια μέρα χαράς θα ‘πρεπε να γιορτάζεις
Τραγούδια να λες τα κεριά σα θα σβήνουν
Γλυκιά η προσμονή του ονείρου εκείνου
Τι όμορφα όλα που ήταν τότε – σπαράζεις

Τρελό το μυαλό στη χαρά ξεκινάει
Μα μόλις στην πρώτη στροφή πια τη χάνει
Σαν άγριο θεριό σε κλουβί τώρα κάνει
Τι αγιάτρευτη είναι η πληγή και πονάει

Τα γέλια θυμάται, την τόση αγάπη
Και σαν το χαστούκι χτυπάει ο χρόνος
Που κάποιος θα λείπει ο αβάσταχτος πόνος
Τα γέλια σωπάσαν, χαθήκαν στα βάθη

Τρελό το μυαλό, τη χαρά και στη θλίψη
Γυρεύει και βρίσκει κι ας είναι στο βάθος
Λειψή, στοιχειωμένη, λουσμένη στο λάθος
Θηλιά στο λαιμό σου, σχεδόν σ’ έχει πνίξει

Πού είναι η ανάσα που χρόνια γυρεύεις;
Δεν έχεις αέρα, δεν έχεις νερό
Μονάχα δακρύζεις με ένα στεναγμό
Μονάχη γυρίζεις, μονάχη παλεύεις

Τρελό μου μυαλό, πάλι εγώ θα κινήσω
Από τη χαρά, απ’ τον πόνο, απ’ όπου
Κι αν είναι σκληρή η ζωή του ανθρώπου
Σαν άνθρωπος λέω σκληρά να τη ζήσω…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-07-2008