Στον μεγάλο αδελφό Μιχάλη

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

(Αφιερωμενα και τα δυο στον ανθρωπο που τον σκέφτηκε κι έγραψε για αυτον)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μη σε βαραίνει θάλασσα η λύπη,
Σε λίγο...σαν φυσήξουν άνεμοι δροσιάς
Κι άναυλα σκορπίσουν τα νέφη και η καταχνιά
Κοντά σου πάλι θα γυρίσουν απ’τη λήθη
Τα παιδιά της γειτονιάς.

Κι αν διάβηκαν τόσοι καιροί,κι έχουν τα χνάρια ξεπλυθεί
Μην απελπίζεσαι, μέσα απ’τα βάθη της σιωπής
Βήμα βήμα αγαληνά στο δρόμο σου θα βγούν ξανά
Όλοι οι παλιοί σου φίλοι, σύντροφοι καρδιακοί
Ο Νίκος ,ο Βασίλης ,ο Πέτρος κι ο Κωστής

Άκου,καμπάνες αναστάσιμες όλες μαζί ηχούν
Μες στην Αμμόχωστο το πανηγύρι αρχίζει
Ψηλή ,για δές,σηκώνεται πολύχρωμη φωτιά
Σημαίες,φωνές και μουσικές στα ουράνια πετούν
Και η ξανθή σου αμμουδιά με νιάτα πλημμυρίζει

Άσε μονάχο τον καυμό,πάει πέρασε πιά η μπόρα
Μακρύ στρώσε στην άκρη σου τραπέζι
Βάλε κρασί μοσχάτο,βάλε καινούργια φόρεσιά
Το κέφι της γιορτής ν’ανέβει πρέπει τώρα
Μια θεση νάναι μόνο αδειανή κι ενα κερί εκεί να τρεμοπαίζει ..............
............................................................................................................................

Νωρίς σαν ξύπνησε η αυγή
Κάποιου πικρού Σαββάτου
Να σεργιανήσεις είχες βγεί
Στο δρόμο του θανάτου

Απο τη μιά φοβέριζαν σκορπιοί
Απο την άλλη σκύλλοι αλυχτούσαν
Κι οι μπόγιδες χωρίς ντροπή
Τη ζωή σου,στη χούφτα τους μετρούσαν

Μοβόρα νύχια,σου σκάψαν τη καρδιά
Το ρύγχος τους σε μούσκεψε στο αίμα
Και με διπλά και τρίδιπλα κλειδιά
Σου κλείσανε το βλέμμα

Τώρα σε τούτη τη φτωχή γωνιά της γής
Της λευτεριάς το λάβαρο ανεμίζεις
Φεύγεις σαν αετός μες στην ομίχλη της αυγής
Κι σιγανά στη μνήμη ανηφορίζεις

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-07-2008