Το Ελατήριο

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στα χέρια μου τεντώνεται, απλώνει κι επιστρέφει
Το στόχο του δε πρόλαβε, μα το ‘χω συνηθίσει
Το απότομό του τίναγμα κρυφά μ’ έχει εθίσει
Που ατέρμονα λικνίζεται σα σε γλυκιά του μέθη
Δύναμη κινητήρια το σύρμα ξεχειλίζει
Στο χρόνο πάει κι έρχεται και πάλι ξαναφεύγει
Στα χέρια το ελατήριο μεταλλικά γυαλίζει.


Παλιά πολλά δοκίμασα, μπεγλέρια, κομπολόγια
Κρυσταλλικό νεφέλωμα, νόθο δε μου ταιριάζει
Ένα όνειρο που ξέχασα νομίζω μου φωνάζει
Καθώς με κόμπους γέμιζα μ’ απέλιπαν τα λόγια
Τά ‘στειλα, τ’ απαρνήθηκα η βεντέτα για να κλείσει
Γκρέμισα και τον πύργο μου, κι όλους τους προμαχώνες
Το παρελθόν προσεύχομαι άλλο να μη γυρίσει


Κανείς πια δε ρωγομετρά κι ο χτύπος έχει πάψει
Ρολόγια, πόρτες και καρδιές, όλα σταματημένα
Μονάχα το ελατήριο πάει κι έρχεται σε μένα
Ακούραστα μπρος στα θολά τα μάτια για να αστράψει
Με συμμετρία κυκλική και φαύλη αφημένο
Με μια γλυκιά παραίτηση στα χέρια μου επάνω
Το ορφανό το χάδι μου και τ’ αποξεχασμένο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-07-2008