Να πεθαίνες στα 30 (mourir a 30 ans)

Δημιουργός: balistreri

...όποιος νομίζει ότι κρεμόμαστε απ’ τ’ αρχίδια του ας τα κόψει να πέσουμε...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε θυμάμαι μ’ έναν κόμπο στο λαιμό
Κι ένα δάκρυ σαν λευκό μαργαριτάρι
Νύχτες έσπαγες το κάθε χαλινάρι
Μέρες κούρσευες τον κάθε λυτρωμό

Σε κερνούσαν οι μεγάλοι στις πλατείες
Σ΄ αγκαλιάζαν στις αλάνες τα παιδιά
Κι εσύ πρόσμενες εκείνη την βραδιά
Που θα κάναμε στους δρόμους αλητείες

Στίχους έγραφες σε αδειανά πακέτα
Κι απορούσες πως περνάει ο καιρός
Κι αν ο κόσμος είναι, έλεγες, μικρός
Τον τυλίξαμε σε μια χαρτοπετσέτα

Σε θυμάμαι μ’ έναν κόσμο στον λαιμό
Κρεμασμένο απ’ τα χείλη σου για πάντα
Να πεθαίνεις και να ζεις ως τα τριάντα
Κι η αρχή σου να μην έχει τελειωμό
------------------------------------------------
Σε θυμάμαι σαν το γράμμα το ανεπίδοτο
Που ’χες πάντα φυλαγμένο στο συρτάρι
Είχες πει κοιτώντας νύχτα το φεγγάρι
Για την ζωή πως δεν υπάρχει ένα αντίδοτο*




*Ο τίτλος είναι τίτλος ταινίας – ντοκιμαντέρ του Ρομέν Γκουπίλ στην οποία περιγράφεται η γνωριμία του σκηνοθέτη – μαθητή λυκείου τότε - με τον επαναστάτη Μισέλ Ρεκανατί, οι ταραγμένες μέρες του Μάη του ’68, τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν και η αυτοκτονία του αγωνιστή και φίλου του πριν κλείσει τα 30

*Για την ζωή δεν υπάρχει κανένα αντίδοτο: Φράση του Σερζ Γκενσμπούργκ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-07-2008