Το συμπόσιο

Δημιουργός: Αστεροτρόπιο (Jeny)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απ’ άκρη σ’ άκρη η Μεσόγειος ενώθηκε κάτω απ’ τα πεύκα,
στην απαρχή του ποταμού που άρπαξε ο Δίας την Ευρώπη.
Καμβάδες, σίδερα, πευκοβελόνες, πέτρες, ξύλα, φρούτα, χώμα, γύψος,
ασβέστης, χορός και μουσική ενώνουν καλλιτέχνες.
Το μόνο γύψινο είναι ο χρόνος
που τυλίχτηκε σε μια πέτρα και κατηφορίζει.
Η μόνη πέτρα είναι ο μοναξιά
σπασμένη με καλέμι να δώσει το στίγμα
της κοινής μοναξιάς μας,
εκείνης που μας δένει στα κομμάτια της.
Το μόνο σίδερο κόβεται στην ορμή του νερού
αποκολλάται απ’ τη γη του
σαν το ξενιτεμένο κορμί που τη σκιά
αφήνει πάντα στην πατρίδα.
Το μόνο ξύλινο είναι ο έρωτας
που σκαλίζεται, αλλάζει
και όταν γείρει, δε λυγίζει. Κόβεται.
Χρειαζόμαστε λεξικό;
Όχι, εμείς μιλάμε με τα μάτια, τα χέρια, ακόμα και τη μύτη,
μου είπε ο Χοσέ και μ’ αγκάλιασε.
Είδα τη μύτη του να χορεύει στο ρυθμό του λαγούτου.
Είδα τα μάτια της Γιουλέν να μυρίζουν δίκταμο.
Είδα τα χέρια της Μαριάν να βλέπουν νύμφες
τις χαροκαμένες γιαγιάδες.
Είδα το στόμα του Αχμέτ ριζοχάρτινη προσευχή.
Κι είδα το Γιάννη
να κουρσεύει το θησαυρό
αυτής της γιορτής της φύσης και τ’ ανθρώπου.
Στράφηκα να φύγω ντροπιασμένη.
Μα μου σφύριξε η μύτη του Χοσέ
πως πέρασε το θησαυρό στα σωθικά του
και μου ‘δειξε στον καμβά του Ενρίκο
την ακτινογραφία μας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-07-2008