Στο δρόμο

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

....βγάλ' τα πέρα μοναχή σου, όπως κάναμε όλοι μας.....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο δρόμο το χωμάτινο Δευτέρα μεσημέρι
Με ξέρασε της μάνας μου η μήτρα σε λακκούβα
Με βιάση, σαν απόβλητο και σαν καμένη σούρβα
Ανώδυνα μ’ απέβαλε κι ακόμα δεν το ξέρει

Οι μοίρες μου δε φάνηκαν γλυκά να με μοιράνουν
Ίσως στο δρόμο χάθηκαν – ίσως να βαρεθήκαν
Δεν τους περίσσευαν οι ευχές ή τις τσιγκουνευτήκαν
Κι οι μέρες δίχως μπούσουλα ανάκατες μου κάνουν

Σαν μια βδομάδα πέρασε μου ήρθε το μαντάτο
Πως δε μου ταίριαζε το φως, μού ‘πρεπε το σκοτάδι
Και θα ‘μουνα πιο όμορφη στις γειτονιές του Άδη
Λόγια του αέρα κάποτε που λεν κι οι από κάτω!..

Λίγο απ’ το φως μου πήρανε, έτσι, για να θυμάμαι
Και στο σκοτάδι βάφτισαν το τρυφερό κορμί μου
Κι η νύχτα έγινε με μιας μάνα μου κι αδερφή μου
Με τ’ άστρα της με σκέπασε άλλο να μη φοβάμαι

Μέσ’ από χίλιες σκοτεινιές οι ράγες μου περνούσαν
Κι επίτηδες είχα κλειστά τα φώτα της πορείας
Χρόνια πρωταγωνίστρια γελοίας ιστορίας
Χρόνια ηρωίδα του βωβού μόνο που εγώ μιλούσα

Με τον καιρό συνήθισα κι έκρυβα τη φωνή μου
Και τα τραγούδια μου ποτέ δεν έχω τραγουδήσει
Κάθε που ο ήλιος χάνεται μακριά στην άγρια δύση
Χίλια στιχάκια να μετρώ σε κάθε αναπνοή μου

Κι αν ο αέρας μου σωθεί κι η αναπνοή δεν βγαίνει
Κι αν στο σκοτάδι το γκρεμό για πέρασμα τον πάρω
Μ’ ένα τραγούδι μου βουβό για τ’ αύριο σαλπάρω
Ρίχνω το σώμα μου ξανά στη θάλασσα την ξένη

Κι εκεί που με το ουράνιο γαλάζιο είν’ ενωμένη
Εκεί σα φτάσω η φωνή που εντός μου έχει μείνει
Γλυκό νανούρισμα θα πει χαϊδεύοντας στην κλίνη
Στο κοριτσάκι που άγρυπνο για χρόνια περιμένει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-08-2008