Ξανά … μανά

Δημιουργός: foteinos

τα χρόνια είναι σαν τα παχάκια... μπορείς να τα κάψεις

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξανά … μανά..

Γερνώ κι αραδιάζω εικόνες θαμπές
Στα χείλη μου πνέουν τρικυμίες σαλεμένες
Σε άμωμα σώματα, οι παλιές μου ευχές
Γυρνούν να ευμενίσουν το χθες

Στα χέρια μου ρέει ένας ιδρώτας καυτός
Με πνίγουν ρυάκια από αδένες
Δεν έμεινε ο φόβος ποτέ μοναχός
Ποτέ μου δεν του ήμουν μισός

Μια τόση φωνή.. στη σιγή με κυλά
Με σπρώχνει σε άγνωστες ξέρες
Δεν πρόλαβα πάλι να ράψω πανιά
Κι ο άνεμος φεύγει δια-μέσως μακριά

Αράζω νωθρά να συλλέξω το φως
Που στάζουν ξεδιάντροπα οι μέρες
Ας ήταν να γίνω, ξανά ορατός
Μα είμαι κακός αγωγός

Γυρνώ κι έχω μπλέξει σε λάθος τροχιά
Σφυρίζουν στ’ αυτιά μου οι σφαίρες
Ανέτειλε ο ήλιος από καινούργια γωνιά
Φορά κι ο καθρέφτης καινούργια αρμαθιά

Γερνώ και ότι φαίνεται ακόμη νωπό
Ας έχω κι εγώ μερτικό στις φοβέρες
Ο χρόνος με βλέπει, βουβό, σκεφτικό
Εκεί που απεργάζομαι…αγέρες

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-08-2008