Κάποτε

Δημιουργός: katta135, Andriana

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B]
Ζούσαμε τ'όνειρο
τις νύχτες κάθε βράδυ
είσουν το φώς αγαπη μου
μες το βαθύ σκοτάδι
είσουν το χρώμα τ'ουρανού
των αστεριών το δάκρυ
τ'άρωμα άσπρου λουλουδιού
στο μαύρο μονοπάτι.
Ήταν η αγάπη σου μικρή
κράτησε μόνο λίγο
κ'είμαι ξανά μές τη σιωπή
πεθαίνω λίγο λίγο.
Έχω στα μάτια συννεφιά
παρέα το φαγγάρι
γεμίζ' η νύχτα μοναξιά
τα μάτια μου με δάκρυ
Ήταν ο ήλιος μας καυτός
που έκαψε τα πάντα
έκανε στάχτη την καρδιά
και τη ζωή κομμάτια.
Εφυγες,είσαι μακρυά
κι' ο πόνος με σκοτώνει
κι' απ τη ζεστή σου αγγαλιά
είμαι νεκρή στο χιόνι.
Πίνω,καπνίζω και μεθώ
εσένα να ξεχάσω
τ'όνειρα που μας δέσανε
σαν το χαρτί να κάψω.
Σ'ένα σχοινί ακροβατώ
σαν μια κλωστή υπάρχω
που έυχομαι πια να μην κοπεί
όταν θα την τραβάω.
Μα τώρα που το σκέφτομαι
γίνε εσύ ψαλίδι
κόψ' την και μη ρωτάς γιατι,
κάντο μου σαν χατήρι.
Κι' όταν η σκέψη του μυαλού
ραγίσει σαν καθρέφτης
θα είμαι άστρο τ'ουρανού
για πάντα να το βλέπεις!!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-08-2008