Στοιχειωμένα δώρα (αγάπή μου)

Δημιουργός: poetryf

. . .Προς-φορά. . .

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αγάπή μου πως στέγνωσε το νοτισμένο σώμα
Πώς η καρδιά π’αγάπησε έπαψε να αγαπά;
Πώς στάζει δηλητήριο τ’ολόμελό σου στόμα
Κι ακούω να μου λέει πολλά μα όμως σιωπά;

Αγάπή μου πολύτιμή για ποια κινάς λημέρια
Ποιος σε καρπώθηκε ουρανός, ποια ξένη αγκαλιά;
Δεν μου’μεινάν παρά δυο οχτροί, τα δυο κενά μου χέρια
Που κάποτε σε κράτησαν ζεστά κι ευλαβικά.

Αγάπή μου πώς ξέχασες τ’ανείπωτά μας λόγια
Ποιας βάρκας έγινες πανί, ποιας θάλασσας κουπί;
Τώρα που εγώ βυθίζομαι στου πόνου τα κατώγια
Πούθε το φως σου να με βρει και μέσά μου να μπει.

Θα τραγουδώ αγάπή μου με ήλιους και με χιόνια
Θα σου στολίζω τα μαλλιά με ανάσες και λυγμούς
Σε ασπρόμαυρο ορίζοντα , λησμονημένα πιόνια
Θυσίες να γινόμαστε σε Βασιλιά βωμούς.

Ωσότου ν’άποκοιμηθείς και όνειρο να γίνεις
Θα σε πηγαίνω αγάπή μου σε τόπους μυστικούς
Για να γευτείς το αμάρτημα της πιο γλυκιάς σαγήνης
Όταν Σειρήνα θα με θες, δική σου να με ακούς.

Χίλια θεριά αγάπή μου , τα τόσα κρίματά μας
Άσσος ο έρωτας θα πεις, σωτήριο χαρτί,
Μα είδα ευθύς να αλλάζουνε τα αθώα ρήματά μας
τα «σ’αγαπώ μας» πάγωσαν και έγιναν «γιατί»

Γιατί το δόρυ σου κι εσύ στο σώμά μου το μπήγεις
Να με ματώσεις μήπως θες να δεις αν σ’ανεχτώ
Ή μήπως θέλεις τις πληγές με αλάτι να τυλίγεις
Όσο εγώ σου αφήνομαι τόσο πια να πονώ;

Αν είχαν όλα απάντηση κι αν είχα εγώ εσένα
Θα’ταν το φως ανώδυνο κι ανάξια η Ψυχή
Να ανταμωθεί το έρεβος μαζί με τα σπασμένα
Και σαν τα ενώσει να γευτεί ακόμα μιαν αρχή.

Έτσι μιλώ και φλέγομαι σε ένα γυμνό καμίνι
Κόλαση έλεγες για’μας τον έρωτα μα δες
Ό,τι στα χέρια μου κρατώ κι ό,τι μου έχει μείνει
Τα στοιχειωμένα δώρά μου...Για’σένα ενοχές

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-08-2008