Η απειλή

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η απειλή</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η απειλή</b><p>Δημιουργός: jenny<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
<br />
Η ΑΠΕΙΛΗ<br />
<br />
                        ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ<br />
<br />
    Από τις λίγες φορές στην ζωή μου ,που χάρηκα και ηρέμησα, όταν είδα …έναν αστυνομικό. Για την ακρίβεια δύο ένστολους της Ελληνικής Αστυνομίας ήταν εχθές. Έχοντας στο ενεργητικό μου πολλές διαδηλώσεις και πορείες δεν μπορώ να πω ότι τους συμπαθώ. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι ωθεί έναν άνθρωπο να γίνει μπάτσος. Ίσως επειδή τον έχω δει μόνο στο πλευρό της εξουσίας .Σίγουρα επειδή τον έχω δει να συμμετάσχει ενεργά στην καταστολή απεργιών και διαδηλώσεων. Σαφέστατα επειδή έχω διαβάσει πολλές φορές για τις καταχρήσεις εξουσίας που διακρίνει μερικούς από αυτούς.<br />
    Χθες ήμουνα μέσα στο ηλεκτρικό .Κουρασμένη μετά από την δουλειά μου. Εξαντλημένη από την ζέστη .Ζαλισμένη από τις διάφορες μυρωδιές που εξέπεμπαν μερικές μασχάλες. Δίπλα μου. Κοιτούσα αδιάφορα στο παράθυρο μετρώντας ,μέσα στο μυαλό μου, πόσες στάσεις .Έχω ακόμα. Για τον προορισμό μου. Όταν το τραίνο περνάει μέσα από τα τούνελ το τζάμι των παράθυρων μεταμορφώνεται .Σε καθρέφτη. <br />
     Έτσι τους είδα. Ήταν δύο. Κοντοί και μαυριδεροί. Άγνωστης εθνικότητας. Τα μπράτσα ενός ήταν γεμάτα τατουάζ. Ο ιδρώτας του μύριζε ξινά και η αναπνοή του τσιγάρο. Ο άλλος έδειχνε πιο καθαρός αλλά είχε μία ματιά Που ξεγύμνωνε. Όχι η διψασμένη ,για έρωτα, και για γυναίκα αλλά…Η ερευνητική που σε ζύγιζε και δεν σου άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες. Ένοιωσα ότι ήξερε και πότε άλλαξα εσώρουχο. Τελευταία φορά. Τα μάτια τους είχανε κολλήσει σε μένα. Και στην τσάντα μου. Ήταν μία επώνυμη δερμάτινη τσάντα πολύ καλής ποιότητας. Μέσα είχα το πορτοφόλι και το βιβλίο που πάντα κουβαλάω, για τις ώρες, που περνάω στο τραίνο. Τίποτα που να έχει αξία. Για τους άλλους. Μόνο για μένα .Μαζί με την κάρτα πολλαπλών διαδρομών είχα την ταυτότητα και μερικές πιστωτικές κάρτες. <br />
     Οι δύο άντρες με πλησίασαν. Μιλούσαν χαμηλόφωνα. Τους έβλεπα στο τζάμι .Έπιασα την ματιά τους. Καρφωμένη στην τσάντα μου. Ένοιωσα την απειλή. Κάτι που με ξύπνησε από την χαύνωση του καλοκαιριού. Μπήκα σε συναγερμό. Το κουδουνάκι κινδύνου χτύπησε δυνατά. Με κούφανε. Κοίταξα αν θα μπορούσα να έχω κάποια βοήθεια.  Στο βαγόνι υπήρχαν μόνο άλλα δύο άτομα. Καθιστά και μακριά από εμένα. Θυμήθηκα πώς όταν είχα πάει για πρώτη φορά στην Νέα Υόρκη το 1997 είχα περάσει μία παρόμοια περιπέτεια. Είχα μία παρόμοια εμπειρία. Είχα ξαναζήσει  την απειλή. Τότε είχα μπει, ντάλα μεσημέρι, στο μετρό .Το θυμάμαι και τώρα Ήμουνα η μόνη λευκή .Τουρίστρια. Σε ένα βαγόνι με 5 μαύρους νεαρούς. Αυτοί δεν αντέδρασαν απλώς με κοιτάξανε. Η ματιά τους είπε τόσα πολλά που στην πρώτη στάση κατέβηκα άρον άρον .Άσχετα αν έπρεπε να πάρω το μετρό προτίμησα να πάρω το λεωφορείο. Ήθελα  απεγνωσμένα .Να βγω στο φώς της ημέρας. Να ηρεμήσω. Από τον φόβο μου.<br />
     Κατέβηκα στην Βικτώρια. Στο σταθμό υπήρχαν δύο ένστολοι. Κατευθύνθηκα προς αυτούς και τους ρώτησα ευγενικά  κάτι. Ασήμαντο. Με την γωνία του ματιού είδα τους δύο να απομακρύνονται . Απρόθυμα. Σιγά σιγά. Έκατσα άλλα δέκα λεπτά  στην στάση. Μετά βγήκα στο άδειο δρόμο. Τον Αύγουστο στην Αθήνα  οι δρόμοι της  αδειάζουν. Και από ανθρώπους .Και από αστυνομικούς.  <br />
  <br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-08-2008</td><td valign=top></td></table><br />