Λεπτή γραμμή

Δημιουργός: Ελένη Σ., Ελένη Σωφρονίου

Πικρή ετούτη η μπογιά....μα πρέπει το στίγμα της να μείνει....Καλημέρα σας...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Λεπτή γραμμή[/B]

Ματώνουνε τα μάτια,
κόκκινο δάκρυ κατακλύζει την παλάμη...
Το ανθισμένο μπουκέτο, πνίγεται στα βάθη του ρηχού του λογισμού...
Αλλάζει η στιγμή, αλλάζουν οι ρόλοι...κι ο νους αρνείται να δεχτεί...
Σε μια κλωστή κρεμάμενη η γη της ευτυχίας,
λεπτή γραμμή, απ' το γκρεμό...στο χάος...
Στα βήματα τού άγνωστου, τού απρόσμενου, τού αξεπέραστου θαρρείς...
Κι η πρωινή ομίχλη...σκεπάζει το αλλότριο το φως
Κι η κρεμασμένη γη χάνεται, πίσω από την άγρυπνη σκοτοδίνη..
Τα τελευταία ανασαλέματα καθρεφτίζονται σε μια γραμμή της ίριδος
κι οι τελευταίες νοσηρές ακτίνες σκίζονται, κλαίγοντας την ορφάνια τους...
Περιπατεί το βρεγμένο πινέλο στους τρελούς διαδρόμους του μυαλού
κι αφήνει στίγματα μπογιάς.... με μια καρδιά στην άκρη
κι ένα χαμόγελο, σαν πλατύφυλλο δέντρο...
Βαθιές σταγόνες από κόκκινο εισχωρούν στις ρυτίδες του νου...
Πικρή ετούτη η μπογιά,
μα πρέπει το στίγμα της να μείνει,
για να θυμάται η καρδιά, πίσω της τι αφήνει....
..............................................................................................................................

Να γίνεται μικρή η ψυχή, σα θυμηθεί το ΤΕΛΟΣ;
Ή να φορά στα σπλάχνα της το πιο λευκό της βέλος;;;;


[B]Ελένη Σωφρονίου[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-08-2008