Μικρός Θεός

Δημιουργός: poetryf

- Συνταύτιση-

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένας μικρός που παραστράτησε Θεός
Απεμπολώντας των ανθρώπων τις αξίες
Αγγέλους βάφτισε τρελλούς και ταραξίες
Και τους φυλάκισε για λίγο μες το φως.

Άφησε έξω τις Σειρήνες να ουρλιάζουν
Για να πλανέψουνε ακόμα ένα καιρό...
Κι είπε πώς ήτανε της μοίρας τυχερό
Οι Αφροδίτες μες την πέτρα να βουλιάζουν.

Γίνηκε άγαλμα κι ο ίδιος για να νιώσει
Βαρύ το πέτρινο κουφάρι της ζωής,
Ως να’ταν όμορφος, δεινός και Εραστής
Με όλα τα όμορφα που του’χε η Πλάση δώσει.

Ένας μικρός κι ατόφια άδολος Θεός
Γονυπετής και αιωρούμενος συνάμα
Μαζεύει στάλες απ’της Άνοιξης το κλάμα
Και τις ρουφάει για να ζήσει συνετός.

Κι όπως το πρόσωπο του άστραψε στο κρίμα
Είδα πως είχε τη δική μου τη μορφή
Περιπλανώμενος κι αυτός σε μια κορφή...
Αφουγκραζόταν μύριους στίχους σ’ένα Ποίημα.

Τότε γονάτισα και έκλινα το βήμα
Ξέφευγαν δάκρυα –σκορπούσα γύρω.. Εγώ
Στο μέσα Ήλιο μου διάλεξα να πνιγώ
Την τελευταία μου αφήνω τώρα ρίμα...

«Είχα σανδάλια φτερωτά , γοργοπετούσα
Μα’σεις με θέλατε αιχμάλωτο στη γη...
Κι ήπιατε αίμα από αχίλλειο πληγή
Να με θυμάστε λες κι ελεύθερος να ζούσα...»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-08-2008