Το καταραμένο φουντούκι

Δημιουργός: eryx-t

Είναι κι αυτό ένα παλιό κειμενο. Αν θυμάμαι καλά το είχα γράφει σε μαύρη οθόνη με πράσινα γράμματα...

============

Δεν είναι σε στίχους
αλλά το έκοψα κάπως
γιατί εδώ οι σειρές δεν γυρνάνε αυτόματα.

============

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την τελευταία φορά που ένα δέντρο γονάτισε
μπροστά σε έναν άνθρωπο, άνθισαν στο γύρω λιβάδι
τόσα πολλά λουλούδια που πάγωσαν οι φωνές των πουλιών.
Μετά από έντεκα κρίσιμα λεπτά πλήρους ακινησίας
των στοιχείων της φύσης και των συναισθημάτων,
ο εν λόγω αξιοθαύμαστος μεσήλιξ κύριος αναλήφθηκε
φαλλοφόρος προς έναν παρφουμαρισμένο ουρανό.
Το καταραμένο φουντούκι όμως καραδοκούσε αιωρούμενο
εν εγρηγόρσει πάνω από την κεντρική πύλη του ιερού
σταροχώραφου. Ήταν το μόνο πλάσμα της φύσης που παρέμενε
εχθρικό κι αμέτοχο σ' αυτή την υμνητική τελετουργία,
από κακία και μόνο, εξαιτίας μιας παλιάς έχθρας
που έτρεφαν οι πρόγονοί του για τα εξελιγμένα θηλαστικά,
μιας προκατάληψης στην ουσία, μιας παράδοξης εμμονής
στην ιδέα της απολύτου υπεροχής του Βασιλείου των Φυτών.

Μεγαλοπρεπής κατήλθε από τη σύντομη επίσκεψή του στον ουρανό
ο μεσήλιξ κύριος ξαπλωμένος σε ανάκλιντρο συννεφένιο.
Όλο του το σώμα το αγκάλιαζαν κλαριά και φύλλα, αναρριχητικά
φυτά και άνθη απαλόχρωμα. Πεταλούδες τριγύριζαν το κεφάλι
και το στέρνο του. Τα βλέφαρά του έκλεισαν για να αναπαυθούν
σε μια απέραντη ενύπνια γαλήνη που θα τη ζήλευε ακόμη
και μια λιμνοθάλασσα την ώρα του δειλινού.

Μια μικρή κόκκινη πεταλούδα ήρθε και στάθηκε στο αριστερό του
μάτι κι ενώ η εικόνα σχεδόν μας θύμιζε πληγή, μια θαυμάσια
μεγάλη μπλε πεταλούδα κάθισε στο δεξί του μάτι ανατρέποντας
τα συναισθήματά μας και προετοιμάζοντας στην ουσία το έδαφος
για τους δύο αναγεννησιακούς ερωτιδείς που εμφανίστηκαν ξαφνικά
μ'ένα κουτάκι χρυσομπογιά και πινέλα ζωγραφικής.

Μέσα σε εξήντα τελετουργικά δευτερόλεπτα είχαν βάψει χρυσό
τον ιερατικό φαλλό του μεσήλικα κυρίου, χωρίς να διαταράξουν
στο ελάχιστο την προαναφερθείσα ενύπνια γαλήνη του.

Μ' αυτήν τους την πράξη οι χαριτόβρυτοι ερωτιδείς είχαν
φέρει το πλήρωμα του χρόνου σε απόσταση αναπνοής. Κι ενώ
μετακινούνταν στο χώρο για να καταλάβουν τις κλασικές τους
θέσεις στις δυο επάνω άκριες του σκηνικού, μια σχεδόν ένοχη
ικανοποίηση ζωγραφιζόταν στα πρόσωπά τους. Ακριβώς τότε
ένα σμάρι μέλισσες, υπακούοντας σε μια αδήριτη ανάγκη αισθητικής
ισορροπίας, ήρθαν ζουζουνίζοντας να τεθούν σε άψογη κυκλική
τροχιά γύρω από τον ιερό άξονα του Μυστηρίου, τον αειθαλή
Χρυσό Φαλλό του μεσήλικα κυρίου.

Κι ενώ οι ρυθμοί της γης άγγιζαν ένα μαγικό και απρόσιτο
κρεσέντο, με τα εκατομμύρια στάχυα του Σταροχώραφου
να ψάλλουν αλλοπαρμένα, ενώ επέρχονταν απαρέγκλιτα
η δεύτερη μεγάλη στιγμή στην ιστορία του Σύμπαντος,
η πολυπόθητη επαναπροσέγγιση του μηδενός, με ακρίβεια
υπερφυσική το καταραμένο φουντούκι καρφώθηκε στο στερέωμα
όπως καρφώνεται, ριγμένη από το χέρι ενός αναρχικού μια πέτρα,
στο κέντρο μιας βιτρίνας καταστήματος ηλεκτρονικών συσκευών,
επιβεβαιώνοντας έτσι την από παλιά εκφρασμένη άποψη
για τη ματαιότητα κάθε ανθρώπινης ερωτοτροπίας με το Απόλυτο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-01-2005