Κ-240 Δημιουργός: Mastermind, Αλέξης Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [font=tahoma]Εμπαινε ο καλόκυκλος σιγά σιγά, ειχε φτασει σχεδον ο έκτος τριαντάκυκλος και οι μεγαλες μερες ειχαν αρχισει να τον εκνευριζουν. Αν εξαιρεσουμε δεκατέσσερις υποκυκλισκους εκπαιδευσης, τους υπολοιπους τεσσερις υποκυκλους και εικοσιοκτώ υποκυκλισκους του κυκλου δεν ειχε τι να κανει ή ακόμα και να χε δε το αποφάσιζε. Το ήξερε βεβαια οτι η βητα φιλοσοφινη επιδρα επιβραδυντικά στους αισθητήρες προσωπικού χρόνου, μιας και κάποιος εαυτός του ήταν στην ερευνητική ομάδα που την είχε κατασκευάσει κάποιους χιλιόκυκλους πριν, αλλά και πάλι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σε εκείνο ακριβώς το σημείο της χρονικής αλληλουχίας τον εκνεύριζε και μάλιστα πολύ, τόσο που αποφάσισε να ξαναβάλει σε λειτουργία το πικοσκόπιο για να μετρήσει περιστροφές στο ατομικό του ρολόι.
Αυτές οι απότομες μεταβολές της όρασης του πικοσκοπίου ήταν πάντα ικανές να σε κάνουν να χάσεις την αυτοκυριαρχία σου, όμως ευτυχώς είχε πάρει την κατάλληλη εκπαίδευση όταν ήταν μικρός, είχαν όμως περάσει κάμποσοι μεγάκυκλοι απο τότε και με αύτα τα πράγματα ποτέ δε ξέρεις. Ίσως τελικά να έπρεπε να περάσει μια απο αυτές τις μέρες απο το κέντρο για μια καλή ρύθμιση. Έπρεπε βέβαια να τρέξει τους υπολογισμούς και να συμβουλευτεί τον εγκεφαλίατρο του αλλά είχε την αίσθηση ότι με μια μικρή μόνο δόση σπιντίνης θα μπορούσε να απολαύσει τους υπόλοιπους υποκύκλους του χωρίς να χάσει σε αποδοτικότητα στην εκπαίδευση του.
Τουλάχιστον δεν είχε πάθει εκείνη τη γελοία παράκρουση, τη λεγόμενη γκολφοφοβία, που συμβαίνει σε πολλούς μετά απο τέτοιες παρεμβάσεις. Είχε εκατομμύρια τρυπίτσες στο κρανίο του, για να περνάνε οι πολυμερικές βελόνες με τους νευροδιαβιβαστές και να εκχέουν το φάρμακο τους σε κάθε πιθανό σημείο κι όμως το κεφάλι του, του μοιαζε - και ήταν - ίδιο, ούτε βαθουλωματάκια, ούτε τίποτα, καμία απολύτως σχέση με μπαλάκι του γκολφ.
Κοιτώντας το ρολόι, με χαρά συνειδητοποίησε ότι πλησίαζε η στιγμή που έπρεπε να συνδεθεί με το μεταδότη ιδεών. Καθώς σκεφτόταν και πάλι τι θαυμαστό πράγμα είναι η νευροδιαβιβαστική χειρουργική, το πως ακριβώς τα μόρια της βήτα φιλοσοφίνης θα συνδεόνταν και θα ενεργοποιούσαν τα κατάλληλα εγκεφαλικά κέντρα κάνωντας τον έτσι δεκτικό στις εκπομπές του μεταδότη και στην εκπαίδευση κοινωνικού πολιτισμού, του ήρθε μια άλλη γνωστή αίσθηση, η αμφιβολια μήπως τελικά δεν έπρεπε να αγοράσει εκείνη τη μετάλλαξη θετικής σκέψης.
Αν δε το χε κάνει τώρα θα μπορούσε με ένα απλό χάπι να περάσει με άνεση τις εξετάσεις κοινωνικού πολιτισμού που απαιτούσε το κέντρο του τομέα από όλους τους μόνιμους κάτοικους. Απο την άλλη , ήταν ακριβώς αυτή η μετάλλαξη που επέτρεψε σε κάποιους τυχοδιώκτες εαυτούς του να συνδημιουργήσουν τη φιλοσοφίνη μετά από λίγο και έτσι να μπορέσουν να αγοράσουν εκείνη τη μετάλλαξη αγνοιας κινδύνου που μετά απο λίγο έκανε κάποιους εαυτούς τους να ανακαλύψουν εκείνο τον πανάκριβο πολιτισμό στον τομέα τάδε.
Το 'χε ονειρευτεί και είχε κάνει αίτηση στο διαγαλαξιακό κέντρο μεταπόρων, πρώτη φόρα για αποταμίευση ενός τόσο σοβαρού ποσού. Και αυτοί το 'χαν αποδεχτεί, το 'χαν επικυρώσει και για λόγους συντομίας είχαν χρηματοδοτήσει παλιότερη αίτηση του για μετοίκηση που είχε αναβληθεί λόγω έλλειψης μεταπόρων. Έτσι, του εκχωρησαν το δικαίωμα μόνιμης παραμονής και παροχής υπηρεσιών σε έναν απο τους πιο σένιους τομείς, τον K-240. Τωρα όμως το κέντρο απαιτούσε αυτές τις εξετάσεις και δεν μπορούσες τελικά να πεις αν η μετάλλαξη τον είχε βοηθήσει ή τον είχε δυσκολέψει.
Είχε πάντως την αίσθηση και δίκαια, ότι είχε βοηθήσει κάποιους άλλους εαυτούς του παραπάνω. Συχνά αναρωτιόταν τι γνώμη είχαν για αυτόν οι άλλοι εαυτοί του. ΄Ηταν άραγε τυχοδιώκτης, μπα δε το νόμιζε και τοσο. Ούτε όμως ήταν κανένας που δεν ήξερε τι να κάνει το μυαλό του, όχι. Μάλλον ήταν απλά ένα σκαλοπάτι, ενας απλος προθάλαμος στην πορεία που χάραζαν κάποιοι παρελθοντικοί εαυτοί του προς το μέλλον, ένα απλό στάδιο χωρίς μεγάλες συγκινήσεις για τον ίδιο. Και τι τον ένοιαζε όμως, εκτός απο το να παίρνει τα μερίσματα του, τι έκαναν αυτοί; “Η διάνοια σκέφτεται, διακλάδωση γίνεται, πάει χάθηκε” έλεγε μια προσχολική παροιμια. . Και σε τελική ανάλυση, ταίριαζε εδώ αυτό που είχε δει μέσα στο μυαλό του απο τον μεταδότη στον τελευταίο υποκυκλίσκο της εκπαίδευσης του, αυτό που έλεγαν και οι αρχαιοι ημών προγονοι, "κοίτα μόνο την πάρτη σου φιλε".
Έθεσε απρόθυμα σε λειτουργία το πικοσκόπιο και πάλι κρυφοκοίταξε το ρολόι. Είχε σχεδόν περάσει μισός υποκυκλίσκος και θα έπρεπε να βίαζεται να φορέσει το μεταδότη μιάς και το μάθημα θα άρχιζε απο στιγμή σε στιγμή και ο τύπος δασκάλου που είχε επιλέξει το κέντρο ήταν ελάχιστα ανεκτικός σε τέτοιες καθυστερήσεις. Νωχελικά – και αυτό το απέδιδε στην βήτα φιλοσοφίνη - ψιλάφησε προς τον πλαινό τοίχο και πάτησε το κουμπί Υλοποίησης, ρυθμίζοντας την τροφοδοσία σε βαρύ ύδωρ. Συνέδεσε το καλώδιο τροφοδοσίας του υλοποιητή με τον μεταδότη, ενώ το άμορφο υλικό στο ρεζερβουαρ του υλοποιητή ταλαντεύτηκε για λίγο και με μια βίαιη δόνηση μετατράπηκε σε υγρό που άρχισε να στάζει βαρύ ύδωρ μέσα στον αντιδραστήρα. Ο μεταδότης γουργούρισε για λίγο και ξαφνικά άρχισε να φωτίζει προς διάφορες κατευθύνσεις, ψάχνωντας για οργανική νοήμων ζωή για να επιτελέσει το έργο του. Πριν προλάβει να τον ανιχνεύσει, παλιά αγαπημένη συνήθεια αυτή, τον άρπαξε και τον φόρεσε, ενώ ήδη άκουγε τις εκνευρισμένες φωνές του πρότυπου δασκάλου κοινωνιολογίας του κέντρου.
“Αργήσατε υποψήφιε μέτοικε έξι μηδέν έξι”, είπε ο εκπαιδευτής καθώς οι καλύπτρες ματιών και αυτιών του μεταδότη ξεπρόβαλαν με ενα κλικ και προσαρμόστηκαν, επιβάλλοντας αισθητηριακή απομόνωση. “Αργήσατε ως συνήθως. Θα έλεγε κανείς ότι η κλίμακα προσωπικού χρόνου της τάξης του μιλιυποκυκλίσκου με την οποία λειτουργεί η διάνοια σας, θα σας βοηθούσε να αποφύγετε τέτοια ατοπήματα. Ξέρετε υποψήφιε, η απερισκεψία είναι κάτι που πλεονάζει στον Κ-240, σε σχέση με άλλους τομείς του Σύμπαντος. Υπό αυτό το πρίσμα, βάση δηλαδή της αρχής της ισοτροπίας, είστε σίγουρος ότι ακόμα επιθυμείτε την μετοίκησή σας;”.
Άκουγε την φωνή του και αλήθεια ήταν μία απο τις πιο μελωδικές ρομποτικές φωνές που είχε ακούσει, καμία σχέση με τις άχρωμες λαλιές των μποτ γενικής χρήσης που τον είχαν εκπαιδεύσει στον Αγιούρσο. Το γεγονός όμως ότι δεν ένιωθε τα τύμπανα του να πάλλονται, καθώς ο μεταδότης επενεργούσε κατευθείαν πάνω στο ακουστικό κέντρο, έκανε τη φωνή του εκπαιδευτή πιο άβολο άκουσμα απο αυτήν οποιουδήποτε πραγματικού μποτ. “Ναι; Πολύ καλά. Μήπως νομίζετε υποψήφιε ότι η ανοιχτή πρόσκληση του κέντρου του Κ -240 σε διάνοιες συνδεδεμένες με το συμπαντικό κέντρο μεταπόρων, σας εξασφαλίζει κάποια προνομιακή μεταχείριση; Μα κάτι τέτοιο θα ήταν αλαζονικό απο μέρους σας”, σχολίασε ο εκπαιδευτής με κοφτερό τόνο.
Εφόσον ο εκπαιδευτής ήταν κατασκεύασμα του μυαλού του για να διευκολύνει απλά την διαδικασία μάθησης βάση της γνωστικής μεθοδολογίας που είχε αποκτήσει στον Αγιούρσο περίπου εφτακόσιους μεγάκυκλους πριν, ποτέ δεν κατάλαβε πως αυτοί οι μεταδότες σε κάνουν να στρέφεσαι ενάντια στον εαυτό σου, σαν μια φωνή συνείδησης. “Μιλώντας για αλαζονεία λοιπόν ας συνεχίσουμε απο κει που είχαμε μείνει στον τελευταίο υποκυκλίσκο εκπαίδευσης, πίσω στην εποχή όπου κοβόντουσαν δέντρα.”
Επιτηρούσε με ζέση τη συνδεσμολογία των νέων συνάψεων που δημιουργούσαν τα κβάντα πληροφοριών που κατέφθαναν απο τον μεταδότη, προσπαθώντας να χωροθετήσει βέλτιστα τις νέες γνώσεις, χωρίς να επηρεάσουν ιδίαιτερα τις παλιότερες, μια διαδικασία δύσκολη, γιατί ο μεταδότης πολλές φορές έκανε ανεξέλεγκτα τις νέες συνάψεις, αλλά ταυτόχρονα και δημιουργική. Δημιουργική, τουλάχιστον αν είχες το κατάλληλο μνημονικό κέντρο και τέτοιου τύπου μετάλλαξη θετικής σκέψης, που μετατρέπει ιν βιβο τον εγκέφαλο σε ενα διεκπεραιωτη αλγορυθμων με δισεκατομμυρια αναδρομικα βηματα. Ο εκπαιδευτής συνέχιζε τα σχόλια του για τον κοινωνικό πολιτισμό, με αυτό το ιδιαίτερο, σαρκαστικό, μα τελικά συμπαθές στυλ, και αυτά ανακλούσαν στο επίπεδο του συνειδητού και χάνονταν σαν απλή θερμότητα, χωρίς συναπτική επίδραση. Ήταν απλά η βιτρίνα αυτού που συνέβαινε. Μια βιτρίνα όμως απαραίτητη, διότι χωρίς αυτή ο τεράστιος όγκος πληροφοριών δε θα έπαιρνε ποτέ συμβολιστική αξία και θα χάνοταν άνοα στην άβυσσο των άλλων μνημών του.
Ήξερε για διάνοιες που λειτουργούσαν χωρίς σύμβολα, έξω ακόμα και απο τις πι ακολουθίες, και πάντα του φάνταζε σαν κάτι μαγικό και απελευθερωτικό. Όμως, χωρίς την ανάγκη να εκφράσεις μια σκέψη με σύμβολα, δε μπορούσες ποτέ να δράσεις μέσα στα πλαίσια του προγράμματος μεταπόρων. Η κβάντωση της πληροφορίας αναιρούτο, ήταν πλέον άρρητη και μη μετρίσιμη και συνεπώς επικίνδυνη για το πρόγραμμα. Θα ζούσες το δικό σου προσωπικό μύθο, ποιός ξέρει μέσα σε τι σώμα. Ηταν απόλυτα ζωώδες και απόλυτα θεικό. Του άρεσε να χρησιμοποιεί λέξεις που τώρα μάθαινε. Αυτή η εκπαίδευση είχε αρχίσει να γίνεται ολοένα και πιο ευχάριστη.
Απο την άλλη δεν ήταν σαν αυτούς που εκπαιδεύτηκαν σε κεντρικούς - κατα πι - τομείς, όπως καλη ώρα ο Κ-240, εκεί που συνοστιζόταν ο πολύς κόσμος. Εκεί που για λόγους οικονομίας κάθε νέα διάνοια εξοπλιζόταν με ένα ενισχυμένο συμβολιστικό κέντρο, που αναλάμβανε να μορφοποιήσει την κάθε μνήμη, την κάθε λέξη, το κάθε αισθητηριακό μύνημα και να το επανεκπεμψει προς τα άλλα κέντρα. Μα κάθε τέτοιο κέντρο θέλει συντήρηση και επαγρύπνηση, αφού πάντα καραδοκουσαν κίνδυνοι να πέσει έρμαιο κάποιας προσπάθειας “κατηχησης”. Ακουγόταν ότι ένα μεγάλο μέρος απο αυτούς που περιφέρονταν άσκοπα στον Κ-240 είχαν πάθει ακριβώς αυτό, είχαν κατήχηθει και πλέον είχαν χάσει την δικιά τους συμβολιστική ικανότητα. Έβλεπαν τον κόσμο και ζούσαν μέσα απο τα μάτια κάποιου άλλου.
Ήταν παλιομοδίτης, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε κάνει την ανάγκη φιλοτιμία, αφήνοντας απλά τα μποτ που τον μεγάλωσαν να έχουν το χρόνο τους και να τον μάθουν να συμβολίζει. Και έτσι έπρεπε να γίνεται κατά τη γνώμη του. Δεν γίνονται όλα στο άψε-σβήσε, κάποια πράγματα απλά θέλουν το χρόνο τους για να γίνουν σωστά και χωρίς κάποια εγκεφαλική επέμβαση. Χαμένος χρόνος ίσως, αλλά δε θα έπεφτε ποτέ θύμα του οποιουδήποτε ένιωθε ότι μπορούσε να παίξει με τα συγκεκριμένα κυκλώματα, γιατι απλά αυτά δεν υπήρχαν. Στον Αγιούρσο των είκοσιεννέα διανοιών, υπήρχε και χρόνος και χώρος για να γίνουν σωστά τα πάντα και πάλι έμενε μπόλικο και απο τα δύο. Ένιωσε έναν οξύ πόνο καθώς επέτρεψε στο πακέτο με τη συμβολιστική επιγραφή “κοινωνικες επιπτώσεις του φορντισμού” να καταγραφεί πάνω απο το άρωμα κάποιου λιβαδιού κυανοκέλπ του Αγιούρσο και αποφάσισε ότι η αυτή η ονειροπόληση του μητρικού του κόσμου, αν συνεχιζόταν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ίσως να γινόταν η τελευταία.[/font]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-08-2008 | |