Ωδη σε εκεινη

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσα σ’αυτό το φώς το κατακόρυφο
Μέσα σ’αυτή τη μαγική την ώρα
Οπου τα πάντα αχολογούν σαν κρύσταλλο,
Μέσα σ’αυτή τη διάφανη στιγμή
Που ο κόσμος όλος μας κοιτάει μέσα στα μάτια
Και μας καλεί να γίνουμ’ένα με τον κόσμο
Ήρθες εσύ να περσέψεις στην ψυχή μας το φώς
Ήρθες να μας χαρίσεις κι άλλες φτερούγες
Ήρθες και στάθης στον ορίζοντα
Κλειδί που ανοίγει κι άλλες ελπίδες κι άλλες χαρές

Τι νάσαι,ένα καράβι που φεύγεις; τι νάσαι
Εσύ που είσαι,κι ας σ’αλάφρωσε το φώς,
Ανάλαφρη άφρη λικνισμένη στο κύμα;
Εσύ που είσαι όνειρο ή σύννεφο
Ή κι ένας γλάρος αληθινός,ή κι ένας κύκνος του θρύλου;

Εμεις πριν έρθεις λέγαμε
Πως ο ποταμός της ζωής μας έχει ρίξει στον όχτο
Πως ο ποταμός των ανθρώπων μας έχει ρίξει έξω απο τις δίπλες του
Για αυτό ντυθήκαμε τη σιωπή σαν πανοπλία
Για αυτό καθόμαστε σ’αυτή την ακροθαλασσιά
Μονάχοι και μοναδικοί μες στον απέραντο κόσμο
Γουλιά-γουλιά καταπίναμε τις τόσες ολάνθιστες ομορφιές
Και τις κάναμε ονείρατα μέσα μας
Κι είμασταν πολύ ναρκωμένοι,πολύ μεθυσμένοι
Και λέγαμε πως αρμενίζαμε μέσα σε κάποιο ευτυχισμό
Οπως εκείνο οπούχαν οι ρίζες μες στο χώμα
Και τα κοχύλια μες στο νερό
Και τα παιδιά μές στα παραμύθια

Και τότε ήρθες και στάθης στον ορίζοντα
Λίγο αυστηρή σα μια επιτήμηση μακρυνή
Σαν μια ανάμνηση μιά υπόμνηση
Κι ανάλαφρη,ανάλαφρη
Σαν ένα βέλος που δείχνει μιάν άλλη ελπίδα

Γλίστρησες στον ορίζοντα
Ξετυλίγοντας τις πλεξούδες σου στον αγέρα
Κοίταξες αδιάφορα το μέγα φώς
Και τόσκισες με πάταγο για να περάσεις
Φορτωμένη με ρίγη καινούργια
Φορτωμένη αστραψιές απο ήλιους που δε γεννήθηκαν
Δρόμους που ποτέ δεν θα σκαφτούν
Και μια βαθιά ζωή πούναι σαν όνειρο
Κι ένα όνειρο πούναι μιά τρίσβαθη ζωή

Ήρθες εδώ για ν’ανοίξεις ένα χρυσό μονοπάτι
Ανάμεσα στη μικρή μας ακρογιαλιά
Κι ολάκερο το μικρό μας κόσμο
Ήρθες εδώ για να παντρέψεις τη σιγαλιά μας
Με τον αχό της ασίγαστης θάλασσας
Ήρθες εδώ ν’αναγελάσεις
Αυτό το μέλι το πικρό της μοναξιάς μας
Να σπάσεις την κερήθρα που το μέστωσε
Για να πετάξουμε σ’αληθινότερη θροφή.

Εσύ που μας έμαθες πως ο κόσμος μένει πάντα μεγάλος
Πως ο κόσμος μένει πάντα ανοιχτός
Ένας δρόμος για μάς και για τους ανθρώπους
Εσύ που μας έμαθες πως είναι πάντα κάποιο ταξίδι,κάποιο λιμάνι
Και κάποιο αδέρφι στου μώλου την άκρη
Να κοιτάζει διψασμένο το πέλαγο
Πως αν δεν υπάρχει
Ταξίδι παραμυθένιο για τα Κύθηρα
Πως αν δεν βρίσκεται πουθενά
Η Ιθάκη του θρύλου
Στης θέση της πάντα βρίσκεται
Ο κόσμος των άνθρωπων ο αληθινός
Πάντα στη θέση της η ζωή
Πάντα στη θέση της η Κύπρος της καρδιάς μας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-08-2008