Κόμποι

Δημιουργός: balistreri

...ένας καλός φίλος σε βοηθάει άμα μπεις στην φυλακή...ένας καλύτερος βρίσκεται στο ίδιο κελί και σε λέει: «Τα σκατώσαμε»

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έκανες κόμπους την ζωή
ως είχες μάθει στους προσκόπους
μα τώρα πια δεν μίλαες στους ανθρώπους
γιατί ήξερες...το γέλιο έκαμαν χολή.

Δάκρυζες κάτι Κυριακές μοναχικές
όταν και θέριευαν, μεγάλωναν οι κόμποι
και τυλιγμένοι στον λαιμό γινόταν βρόχοι
και σ’ απειλούσαν...μηχανές, λες, φονικές.

Τότε μεθούσες με τα κόκκινα κρασιά
της μοναξιάς και την ελπίδας τα οπιούχα
κι αναζητούσες σε νερά αλκοολούχα
μια κάποια λύτρωση...μια κάποια γιατρειά.

Και σε ξυπνούσε κάθε βράδυ ο πυρετός
και κάτι όνειρα που ερχόταν με μανία
ο ύπνος σου γινόταν τυραννία
ο ξύπνιος σου αέναος συρφετός.

Έλεγαν σου ’λειπαν πολύ
τα μακρινά των οριζόντων τα ταξίδια
γι’ αυτό τ’ απόβραδα σε ζώνανε τα φίδια
«για θα ’βλεπες στην γης ανατολή».

Μα συ κρυμμένο κει κατάστηθα κρατάς
κείνο το γιόμα που ’χες μια μικρή Κινέζα
Μάριον Λι...με μάνα, λέει, Βιεννέζα
«Τα δεκαέξι», την ερώτησες, «πατάς;».

Είχε γενέθλια και πως να κάνει κόμπο
ζήτουσε να της μάθεις ναυτικό
κι εκεί λίγο πριν το ρολόι δείξει οκτώ
απ’ του wc κρεμάστηκε τον γλόμπο...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-09-2008