ο χρόνος κι εγώ

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

όλα μου τα ποιήματα θραύσματα
ενός φριχτά τεμαχισμένου χρόνου
ασήμαντα πονήματα
μιας ύπαρξης που θέλγεται από τ' άπιαστα
και που ονειρεύεται συχνά σαν σβήνει η μέρα
πως έχει πάλλευκα φτερά και πως πετά
τολμώντας και να παραβγεί με τη βαρύτητα

κάτι σαλεύει εκεί στο βάθος του “υπάρχω”
ανάμεσα στις φτέρες
και στους τρυφερούς του καλαμιώνες
σαν θήραμα αβοήθητο -η ψυχή (;)-
μπροστά σε κύνες θήρας
που λυσσασμένοι για επαίνους
πειθαναγκάζονται να πειθαρχήσουν στο “ορμήστε”

κάτι κινείται, άγνωστο μέσα στο “υπάρχω”
ίσκιος θαρρείς, φάσμα φωτός , δέσμη χρωμάτων...
κάτι “άπιαστο” που ορέχτηκε
να τυλιχτεί στην ύλη
να γίνει υπαρκτό, να ερωτευτεί, να θάλλει
και σαν η ώρα του θα ρθεί
να γείρει και να αφήσει τόπο για άλλους...

θα υπάρχει, δεν μπορεί, στο χρόνο κι άλλη διάσταση
κι άλλη οδός θα υπάρχει που να οδηγεί
στον κήπο με τις λεμονιές και τα αγριόκιτρα
κει που ποτέ δεν δύει ο ήλιος
μα όλο πυρώνει τους καρπούς
κι όλο εξατμίζει και διαχέει τα έλαια τους
μνήμες εσπέριες οσμής γεμίζοντας
τον κάμπο πέρα ως πέρα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-09-2008