Η μοναξιά μου

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σκισμένα όρη,ολόμονο με κλείσατε μες στην ακρότατη ερημιά
Στη φτέρνα μου ολόγυρα μονάχα να σαλεύω
Να σε κυττάζω αγάπη κάστρο,απο μακρυά
Ίσως και δώ ολοφάνερο το θάμα που πιστεύω

Δεν είναι η μοίρα μου ούτε μπροστά ούτε πίσω
Eκεί στον ίδιο τόπο απάνω ακοίμητος φρουρός
Δίχως σπιθαμή τριγύρα ν’απλωθώ ή ν’ακουμπήσω
Μες στο γιγάντιο καυμό πάντα ορθός

Σιωπή βαθια που δε σαλεύει μιά πνοή
Ως και τα χέρια μου είν’άφαντα στην πίσσα της νυχτιάς
Σαν νυχτερίδες κυκλοφέρνουν στη σκιά οι στοχασμοί
Μα ξάφνου Εσύ γιγάντια προβάλλεις στο πάλεμα της αγκαλιάς

Όρθια ,ψηλότερη απο πελαγίσια τρικυμιά
Ως ασπίδα σου η πανσέληνο και σύ αλύγιστη ξοπίσω
Ν’αστράφτεις,να φωτίζεις στα μάτια μου μπροστά
Ιερή μες το προτόλουβο χαμόγελο λουσμένη άξια......να σε ζωγραφίσω

Τα βέλη σου ακοντίζεις σαν βροχή, δονώντας την σιγή
Σημάδι σου........το κέντρο της καρδιάς που μόνο εσύ βλέπεις ψηλά
Αδάμαστη κι αμάλαγη,δύναμη θρεμμένη,σιωπηλή
Με νικητήρια κραυγή,τον έρωτα ζυγιάζεις στη δική σου πεθυμιά

Και νά, άτια ,σκυλιά,αέρας,χώμα και νερά
Τυφλά σ’ακολουθούν κάτω απ’την ίδια δίψα σου κι ορμή
Κι η παρθενιά σου που ιδρωμένη πιότερο πιά μοσχοβολά
Στο στεγνωμένο μου λαρύγγι,τάζει πηγή μονάχη την κορφή

Αγάπη ,άπαρτο τείχος ,τα λυγισε ολα η εντολή σου
Πλάστρα ευωδιά, η μυριανάπνοη ώρα ας στυλωθεί
Κρυφή αρμονία,όλο σαλεύοντας το νού η ανατολή σου
Ας σκάσει μέσα στη ψυχή ,απ’την πύρη της χαράς κι ας απλωθεί

Απ΄το πλευρό σου μυστικά πλασμένη ολόσωμη χαρά
Σα νιά γαλήνη της νυφιάτικης αυγής
Κι ως των οργίων το τύμπανο σα θεού καρδιά θ’αρχίσει να χτυπά
Θ’ανοίγεις πια τη θύρα .........στα σκαλοπάτια σου για να φανείς

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-09-2008