Λανθάνουσα μνήμη

Δημιουργός: Ιππαρχος, Δημήτρης

Μαλλιά στο έλεος του ανέμου / ανεμοδείκτες / μάτια αστέρια που τρέμουν / σε ασέληνες νύχτες . Στον μέγιστο Άνθρωπο, Φίλο, Ποιητή Κ. Νησιώτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φεγγάρι φωτοστέφανο λαμπρό αντάξιο αγίας
αστέρια μάτια που κοιτούν του σύμπαντος τα μέρη
μικρά χιλιάδες βλέμματα φέγγουν από γαλήνη
σύννεφα σαν μαλλιά που πλέουνε στην απεραντοσύνη
κι αφήνονται να πορευτούν με οδηγό το αγέρι
την ώρα της απόκρυφης νυχτερινής μαγείας
μια μουσική απ’ το παρελθόν πηγή της νοσταλγίας
ξυπνάει μνήμες λανθάνουσες στο έρημό μου χέρι
αγγίγματα που χάθηκαν στο χρόνου τη μαύρη δίνη


Οι θύμισες θεριεύουνε και κατακτούν το σώμα
και η ψυχή για μια φορά ακόμα ξεγελιέται
νιώθει πως ήρθε η στιγμή να μην είναι πια μόνη
μα τη μορφή της γρήγορα η νύχτα αφομοιώνει
και χάνεται μαζί μ’ αυτήν, ποτέ όμως δεν ξεχνιέται
πάντα θα βρίσκεται εκεί μες στης αυγής το χρώμα
στο γαλανό του ουρανού, στης θάλασσας το στρώμα
στης μέρας το τελείωμα η εικόνα της θα γεννιέται
καθώς η νύχτα μοναξιά και σκότος θα απλώνει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-09-2008