Μοιρασμένα φεγγάρια

Δημιουργός: poetryf

...σε σιωπές ενωμένα...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όσα κι αν μοίρασα φεγγάρια
Πάντα πανσέληνη η μορφή σου ξεπηδά από στοές
Μπαίνει στο νου κι αποκαμώνεται η σκέψή μου
Βγαίνει στο φως και αναπνέουν οι σφυγμοί μου.

Σιωπές πάνω στις άκρες των δαχτύλων σου
Ποτάμι η μοίρα σου και ρέει στις γραμμές τους
Ποια τύχη να’ναι αυτό το τρένο στην παλάμη σου
Μην είναι Λάχεσις, μη Νέμεσις , μη Πόθος

Κάποια λουρίδα από τη νύχτα θα τραβήξω..
Να σκεπαστούνε τα όνειρα με το σκοτάδι της αβύσσου
Αυτό που δεν αντέχεται με’σε ψυχές καθάριες
Εκείνο που πορεύεται στη μέρα και στο χώμα

Αν δεις στη γης προσεχτικά
Βλαστήσανε σα θάμνοι οι αντοχές μας
Κι άπλωσαν ρίζες πιο βαθιά που ούτε το μάτι φτάνει

Δεσπόζουν κόρες του ουρανού ,
γιοι και παιδιά του πέρα ανέμου
Σαν σε κοιτώ ...
Σαν σε κοιτώ!

Όλα ανάσα και βογγούν
Όλα παλμός κι ανάβουν

Ψυχή της έκτης μου ζωής
Κι ολόγιομο φεγγάρι
Που να σε βρήκα.. σε ποιο ξέμπαρκο φιλί

Σε φίλησα με χείλη που τολμήσανε
Την ευσπλαχνία του Θεού τους να φιλήσουνε
Με φίλησες με χείλη που αφήσανε
Σημάδι ανεξίτηλο δαιμόνων.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-09-2008