Δρομοι

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Χάθηκα μέσα στους δρόμους που μ' έδεσαν για πάντα....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δρόμοι…


Έβγαλα απόψε τα παπούτσια απ’ το ερμάρι
Στα πόδια τά ‘βαλα δειλά να δω αν στέκω
Κι ευθύς ανέστη το κορμί με τέτοια χάρη
Και πριν σκεφτώ στο δρόμο βρέθηκα να τρέχω
Ούτε στιγμή δε συλλογίστηκα που πάω
Ούτε στιγμή πίσω δε γύρισα να δω
Δρόμους μονάχα βλέπω εμπρός και τους τραβώ


Κι είναι του ήλιου που με καίει και με φωτίζει
Ζωή μου δίνει μα στο θάνατο με πάει
Κάθε του αχτίνα τις σκιές μου καθορίζει
Τη σάρκα μου έχει το συνήθειο να πονάει
Κι άλλοτε είναι ανοιχτοί κι άλλοτε κλείνουν
Δε συγχρονίζει το ρολόι μου απλώς
Κι όλο η ματιά μου δε φωτίζεται επαρκώς


Κι είναι της θάλασσας, γεμάτοι μπλε κι αέρα
Η τρικυμία μου εκεί ξεσπά και κλαίει
Με νανουρίζει με το φλοίσβο σα μητέρα
Και σαν αγάπη, όπως κι αν πάω, καλώς την, λέει
Μέσα τους δεν υπάρχει αρχή μήτε και τέλος
Εκεί να σβήσω και να ξαναγεννηθώ
Να ξαναρχίσω δίχως σύνορα κι εγώ


Κι είναι της νύχτας, μονοπάτια αγαπημένα
Που τα γνωρίζω πιο καλά κι απ’ την παλάμη
Μ’ ένα μαντήλι έχω τα μάτια σφαλισμένα
Τη σφαίρα πού ‘χω κρατημένη στη θαλάμη
Καμώνομαι πως την ξεχνάω και προσπερνώ
Γιατί το ξέρω, πάλι αν την ανταμώσω
Θα πρέπει να την ασπαστώ και να ματώσω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-09-2008