Έκπτωτοι ʼγγελοι (Πεζό)

Δημιουργός: Μετέωρος Άγγελος

Κι ακομα περιμένω...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γλυκός ο πόνος της ευλογίας. Γεμίζει
μ' αίμα τις κοιλάδες της χαράς. Κάποτε
ήμασταν άγγελοι περιπλανώμενοι
στα σκουριασμένα μονοπάτια των
θλιμμένων δρόμων που σα φλέβες
διέσχιζαν την πόλη μας. Αργότερα
συνηθίσαμε να περιμένουμε για το
σινιάλο που θα μας έκανε
ν' αναστηθούμε από τα χάρτινα
κορμιά μας και να πορευτούμε
με φτερά κατάφωτα προς την
απύθμενη θάλασσα τ' ουρανού.


Οι μέρες τραβούσαν τα χρόνια και
το βλέμμα μας δεν χόρταινε από
την τροφή της υπομονής. Οι προσευχές
μπλέκονταν με κατάρες και η επιθυμία
για ταξίδι έκανε το μυαλό μας να
βρίσκεται ήδη μακριά. Σε κάποιους
ήδη τα μάτια τους γέμιζαν με ρυάκια
γεμάτα σταγόνες από πόνο για την
ξεχασμένη υπόσχεση. Πότε;


Ένας-ένας πέθαιναν οι σύντροφοι
μα οι ελπίδες είχαν αυτοκτονήσει
πολύ πριν λιώσουν τα κορμιά τους.
Είχαμε μείνει μονάχα δυο διψασμένες
από λύτρωση σκιές πάνω στα πικρά
χώματα της θνητότητας. «Στέρεψε
η προσμονή» ψέλλισε κι ο τελευταίος
σύντροφος και χάθηκε στον λαβύρινθο
του ʼδη για να ξεδιψάσει στην πηγή
της αιώνιας και ανελέητης λήθης.


«Θα μείνεις ως το τέλος» διέταξα
την δυνατή πλευρά του εαυτού μου
βλέποντας σαν πειρασμό το χαμό
να με προσκαλεί στα θλιμμένα του
παλάτια. Από τότε έχουν περάσει
χιλιάδες ζωές πάνω απ' το κορμί μου
μα ο χρόνος δεν μ' αλλοίωσε απλά
με χάιδευε σαν γλυκός άνεμος που
βλέπει στο δρόμο του ένα άγνωστο
στοιχείο που δεν μπορεί να διαβρώσει.
Κι ακόμα στερεώνω τα μάτια στον
ουρανό περιμένοντας την λύτρωση
να έρθει σαν βροχή να με δροσίσει.
Και δεν περνάει μέρα που να μην
ν' ακούω την ευλογία και την κατάρα
το δρόμο του χρόνου να σκίζουν
και να με πλησιάζουν. Από το ποια
θα έρθει πρώτη θα εξαρτηθεί ποιο
το νόημα ολόκληρης της πορείας μου...

Μετέωρος ʼγγελος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-01-2005