Μονολογώ μεγαλώνοντας

Δημιουργός: Δήμητρα

Στον Ανδρέα που έφυγε τόσο άδικα μόλις στα 20 του χρόνια... Καλό ταξίδι ''Ευρωπαίε'' μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μονολογώ μεγαλώνοντας...


Σήμερα συνειδητοποίησα κάτι.
Καθώς μεγαλώνουμε μας πιάνει μια απελπισμένη μανία
να πιαστούμε από τη ζωή με νύχια και με δόντια.
Κι αυτό ασφαλώς συμβαίνει γιατί φοβόμαστε να σκεφτούμε
τα χρόνια που προστίθενται στην πλάτη μας
μα και ταυτόχρονα τα χρόνια που αφαιρούνται
από την κλεψύδρα της ζωής μας.
Γεμίζει η άμμος στη μια γυάλα, αδειάζει στην άλλη…

Χθες είχα τα γενέθλια μου.
Σήμερα πέθανε ένας καρδιακός φίλος του αδερφού μου…
Γι’ αυτό ίσως σήμερα συνειδητοποίησα ακόμα κάτι.
Συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να πάω στην κηδεία,
τις απεχθάνομαι πια, ενώ παλιά απλά τις απέφευγα…
Ήθελα λοιπόν σαν δώρο γενεθλίων να πραγματοποιήσω μερικές ευχές…
[B]Απλά πράγματα, όχι περίπλοκα…[/B]
Να έχουν οι άνθρωποι το δικαίωμα να ζουν και να πεθαίνουν όποτε θέλουν,
να μην υπάρχουν ασθένειες και προβλήματα,
να κυριαρχεί η αγάπη και να λάμπει η ελπίδα,
να είναι η γη ένα ασφαλές και υγιές μέρος…
Ήθελα αυτό το παιδί να ζήσει μέχρι τα 80 του και όχι να πεθάνει στα 20…
Να φτιάξει οικογένεια, να κάνει παιδιά,
να ακούσει κάποτε τα εγγόνια του να του φωνάζουν ''παππού''…
Ήθελα να έρθει ξανά να πάρει βόλτα τον γιο μου με τη μηχανή και να του φωνάξω:
‘Ανδρέα μην τολμήσεις να τρέξεις, γιατί αν πάθει τίποτα ο γιος μου θα σε σκοτώσω!’.
Ήθελα να τον δω να γελάει και να μου απαντήσει :
‘Μην φοβάσαι θα τον προσέχω σαν τα μάτια μου.’
Ήθελα πολλά…
[B]Απλά πράγματα, όχι περίπλοκα…[/B]
Δεν έσβησα όμως σωστά τα κεριά μου φέτος. Δεν πρόλαβα.
Έσβησαν μόνα τους πριν φυσήξω… Ο άνεμος μου πήρε τις ευχές μου...
Κι ανάθεμα τις προλήψεις και τις προαισθήσεις μου…

Σήμερα λοιπόν συνειδητοποίησα κάτι.
Κάτι τόσο απλό και τόσο σημαντικό.
Κάτι που όλοι ξέρουμε μα που όλοι αγνοούμε…
Να το μοιραστώ μαζί σας;

[B]Η ζωή μας είναι μικρή…[/B]


12/09/08

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-09-2008