Πτώση στο κενό

Δημιουργός: γιώργος εν πλω

όταν το κενό οδηγεί στην αυτογνωσία...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν ο άνθρωπος σκεφτεί,
και ντόμπρα αναλογιστεί
το βάθος των στιγμών του,
δεν μπορεί να φανταστεί,
από πόσο ύψος θα αφεθεί
μες το κενό να πέσει.

Κι είναι η πτώση του αυτή,
αστραπιαία και δυνατή,
σαν τον άνεμο που παίρνει
πέρα δώθε τα βουνά.

Βλέπει, ακούει και αισθάνεται
αλλιώς τις καταστάσεις,
αλλιώς αντιλαμβάνεται
το νόημα της ζωής του,
μένει εκστατικός και άναυδος,
ξαφνιασμένος και περίεργος
μπροστά στον εαυτό του.

Λες και συναντά ένα άγνωστο,
Αναπάντεχα στο δρόμο,
Κι ανακαλύπτουν,
πως κάπου αλλού ξανανταμώθηκαν
και μίλησαν για ώρα.

Που να ‘ξέρε όμως ο ταλαίπωρος,
πως αυτός που συναντά
είναι μόνο μια σκιά
διότι πολύ φοβάται ο άνθρωπος
να ατενίσει στα μάτια τον εαυτό του.

Η πτώση όμως συνεχίζεται
και παίρνει φόρα από τη φόρα,
δεν έχει τελειωμό η περιπέτεια κι η δίνη της πορείας.
Όσοι τόλμησαν και όρμησαν
μες το κενό να πέσουν,
έζησαν και πείστηκαν
για την αλήθεια και το ψέμα της ζωής τους.

Στην αρχή είναι σκοτεινιά,
χωρίς φώτα και πυξίδα,
αγωνία ακολουθεί κάθε σταθμό και βήμα.
Το σκοτάδι δεν είναι παρά φόβος,
φόβος στο αντίκρισμα
της ντροπής και της αισχύνης
λόγω του ασυμβίβαστου των λόγων και των έργων,
των λόγων που ξεχάστηκαν και έσβησαν στο χρόνο,
των έργων που τον πρόδωσαν και τον ξέντυσαν με μένος.

Αν όμως δεν καμφθεί και δεν υποχωρήσει
και μείνει σταθερά στις ράγες και στο ρέμα,
πολύ είναι το φως που μετά τον περιμένει.
Μπορεί να έρχεται αργά σαν ανατολή του ήλιου,
είναι όμως χαραυγή μιας καλοκαιρινής ημέρας,
που αργά και σταθερά φωτίζεται ο ήλιος
και στο καταμεσήμερο θρονιάζεται με δόξα.

Έτσι και το φως που προβάλλει στην πορεία,
αν αφεθεί και ενισχυθεί με ευχή,
επιμονή, με θάρρος και ελπίδα,
τότε λαμπρύνεται ο άνθρωπος απ’ του Θεού το βλέμμα,
διότι πολύ αγαπά και συμπαθά ο Θεός εκείνους,
που τόλμησαν και τα ‘ βαλαν με το σκληρό εαυτό τους.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-09-2008