Ο κύκλος των χαμένων εραστών

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Είναι παλιό, αλλιώς θα σκότωνα μερικούς ακόμα :-Ρ (στις παρενθέσεις οι κάρτες ταρώ αντιπροσωπεύουν τους χαρακτήρες... λέμε τώρα)... το μέγεθος δεν εγγυάται ποιότητα, είναι για εντυπωσιασμό ;-)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Αυτουργός (Αρχιερέας)[/B]
Στο άνοιγμα μιας πόρτας στη ζωή μου
φάνηκες… μακρινή σκιά μα τόσο οικεία
Στα οφθαλμοφανή μου κατασκήνωσες
κι ας πίστευα πως κρύβονται οι σκέψεις
με λέξεις
Με λέξεις που τα χιόνια μου θα λιώνανε
σε χρόνια
πυροδοτούσες εποχιακές εκρήξεις
τους θρόμβους κάθε νεκρωμένης αρτηρίας
να διαλύσεις… και
ξανά το αίμα να γεμίσει
τους κόλπους μιας καρδιάς τραυματισμένης
Στεφανιαία νάρκη
στην αγκαλιά μιας άκρης

Πόθησα διάρκεια… τρόμαξες


[B]Τροβαδούρος (Δύναμη)[/B]
Στο πιάνο οι νότες, στα πλήκτρα οι λέξεις
Η μορφή της απουσίας μου, παρούσα
Κι εσύ, να χαϊδεύεις τις πτυχές
του νου μου των απόκρυφων νευρώνων
N’ απογειώνεται η σάρκα εντός μου
Μέρα τη μέρα ξετύλιγες τα νήματα
από των πόθων τα πολύχρωμα κουβάρια
Της αδιαφορίας τα παράλογα να γδύνεις
με παιδική βιασύνη μα κι αντρίκεια μαεστρία
Όαση μ’ έφτιαξες, σε αγχωτική πατρίδα
Αντίδοτο σε γεύτηκα, νάρκης παρατεταμένης

Έρωτας ντύθηκες… φοβήθηκα


[B]Ιθύνων (Κρεμασμένος)[/B]
Σκοτεινή, τραύματα φέρουσα μορφή
συρρικνωμένος στην απάθεια
άδειας καρδιάς, φθοράς κι ανέχειας
με σκέψη οργισμένη κι ακατάληπτη
να συνδράμει τον καλλιτέχνη
μέσα στην εσωστρέφεια αδήλωτης συνάφειας
Με μια αφόρητη ανάγκη για προσέγγιση
κι ο φόβος
να ξεμακραίνει το εγώ απ’ το παρόν του
Γοητεία αποτρόπαια
Στο πλάι διάλεξα να μείνω
Παίξαμε black jack με σίγουρο χαρτί
και χάσαμε αμφότεροι
την ευκαιρία μιας δοξασμένης ήττας

Στο μαύρο σου δε χώρεσα… έφυγα


[B]Παρενθετικός (Διάβολος)[/B]
Ορμητικό ποτάμι
ακατάλληλο προς διευθέτηση ροής
Ροπή εκ γενετής
στους τρυφερούς εντυπωσιασμούς
Και πόσες αλήθειες
πνιγμένες μέσα στα κλισέ
Περικυκλωμένος απ’ τα δήθεν
και τολμηρός με τα παιχνίδια
άγνωστων συνεπειών
Απαράδεκτα προβλέψιμη η εντιμότητα
των αγνοούμενων συναισθημάτων σου
Βρυχήθηκες με παιδικό εγωκεντρισμό
μα, υπερτιμημένα τα πρόσωπα
των ατελών προσόντων σου
Για πολλοστή φορά με δικαιώνει το σκοτάδι
Μετά, ήρθαν τα χιόνια

Παιχνίδια κυριαρχίας… αδιαφόρησα


[B]Ανατρεπτικός (Γητευτής)[/B]
Στις ασύλληπτης ταχύτητας
διαδρομές των λογισμών σου
μπλέχτηκα οικειοθελώς
κι αναμίχθηκα παράτολμα στην τρέλα
που μόνο τα απομακρυσμένα θέλω μου
θα ήταν δυνατό να συγκρατήσουν
Έπινα γέλιο απ’ την ενέργεια που ανάβλυζες
κι έλιωνα στις ατέλειωτες φορτίσεις
που έντυνες με λόγια καθημερινά
Ήσουνα τόσο απρόβλεπτος
και τόσο επικεντρωμένος στην κατάκτηση
που βάφτιζες τις δούρειες προσδοκίες μου
σε εξαγνιστικές πηγές
αρχαίων ποταμών και πόθων
Ένας αλλόφρων λίβας
μες τον καύσωνα των ημερών
Λαμπάδιαζαν οι αισθήσεις
πέρα απ’ τα όρια των ενοχών
Μα οι πυρκαγιές, που αγαπούν
τους δυνατούς ανέμους... κάποτε σβήνουν
Στάχτες μου πολύτιμες!
Μη στρέφεστε στην αναπόληση
Προσεκτικά σας έχω φυλαγμένες
μέσα στο τσίγκινο μικρό κουτάκι
πάνω στο πιο ψηλό, το πιο ηλιόλουστο
ξύλινο ράφι της κουζίνας

Στην ένταση… η απόσταση εκμηδενίζεται


[B]Μεταπτωτικός (Ερημίτης)[/B]
Κανονικά δεν ανήκεις στον κόσμο ετούτο
Ήταν η φαντασία μου που έδωσε
σάρκα στην αέναη λύπη σου
Ήσουν ο μάγος των εσπερινών μου
ψευδαισθήσεων
Ω! πόσο καλά το γνώριζες
τις κλίμακες ν’ ανεβοκατεβαίνεις
των πιο λεπτών, των πιο ανεπαίσθητων
του μυαλού μου ηδονών
Πόσες κυοφορίες σκέψεων, δε γίνανε αιτίες
για γέννες επώδυνες, μύχιων λέξεων
απομακρυσμένων φόβων κι αισθημάτων
Αν δεν ήσουν τόσο βυθισμένος
στο σύμπαν της εκ γενετής σου θλίψης
-μες το ναρκισσισμό της δημιουργικής μανίας σου-
κι αν είχ' ακόμη αποθέματα ελπίδων
ίσως να κάναμε εκείνο το ταξίδι
Αν και, να πω το μέγα κρίμα μου
σε προτιμώ χίλιες φορές ως όνειρο
Ως το εωθινό της άνοιξής μου φως

Οι λέξεις σου βαθιά χαράζουν… όπου κι αν είσαι



[I][B]Επίλογος (Θάνατος)[/B]
Μιλώ για τους χαμένους εραστές
σα να ‘ταν άλλη κι όχι εγώ
που χάραξε τον κύκλο τους
μες της ζωής μου τις ακολουθίες
Οι σταυροβελονιές του έρωτα λειψές
μα τα σημάδια ανεξίτηλα
Οφείλω με τιμή ν’ ανοίξω το σεντούκι
να διώξω αυτή τη σκόνη
που θαμπώνει την ανάμνηση
κι η ηρεμία μου προσεκτικά να ξαναδεί
τους φυλαγμένους θησαυρούς της
Πρέπει να τους αφήσω επιτέλους
ν’ αναχωρήσουν
για το βασίλειο των νεκρών
δίνοντας άφεση λυγμών
τόσο για μένα
όσο και για κείνους.[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-09-2008