Toυ δειλινού το σώμα

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Ξένοι οι τόποι, σιωπηλοί, στο φως σ’ αντάμωσα
άλλοι οι τρόποι μυστικοί, τόσα παράδοξα...
στη γη ακουμπάς, ψηλά κοιτάς, την πύλη πέρασα
στην γη μιλάς, μ’ αναζητάς, τον ήλιο κέρασα.

Κι αν αγαπούσες τα θλιμμένα μονοπάτια
κλαίνε τα μάτια σα μετράς τα σκαλοπάτια
για μιαν αγάπη, ένα χρησμό κι ένα βασίλειο
περνάς, μην πας, καημό μπορεί, να βρεις επίγειο.

Μη μου ζητήσεις γυρισμό, ζήτα μου χρώμα
πριν τη νυχτιά, του δειλινού κλέβω το σώμα
είναι οι λέξεις ισχυρές περνούν τα χείλη
είναι βρεγμένη αυτή η γη, φως στο ποτήρι.

Ένα ποτήρι με νερό για μια θυσία
το μεσημέρι ουρανός και μια πορεία
μην τον ταράζεις το γιαλό κι ήρθε γαλήνη
μέσα στη βάρκα του φτωχού η καλοσύνη. [/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-09-2008