Χθεσινό ταξίδι

Δημιουργός: Ιππαρχος, Δημήτρης

Γραμμένο την επομένη μιας ημερησίας εκδρομής στη Θεσπρωτία...χαμένο για πολλά χρόνια, μόλις το ανακάλυψα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στα βαριά σύννεφα είδα
τη βροχή και την καταιγίδα
την απειλή που μέσα τους κρύβουν
κι ο ουρανός ο από πίσω κρυμμένος
εμφανίστηκε ξάφνου μπροστά μου
γαλανός και απέραντος και ωραίος

Στη βροχή που να πέσει κατάφερε
τις μεγάλες ομοιότητες ανακάλυψα
με τα δάκρυα που κάποτε ζήλεψα
με τη δροσιά που τα φύλλα ζωντανεύει
με τα ποτάμια που κυλάνε αδιάκοπα
εκεί που οι κλίσεις και ο χρόνος ορίζουν

Στον ουρανό που εν τέλει σχηματίστηκε
τη γαλήνη μετά την μπόρα διαπίστωσα
το γεράκι που στο γαλάζιο επέταξε
στο μυαλό μου για πάντα χαράχτηκε
το ουράνιο τόξο που με αγωνία περίμενα
ποτέ δεν ήρθε, με εξαπάτησε

Στα βουνά που μέσα τους μ’ έκλεισαν
το αιώνιο και το άπειρο ένιωσα
τη μικρή μου υπόσταση πίστεψα
μα μετά το ανάστημά μου ανέπτυξα
με τα χέρια το βάρος τους σήκωσα
την κρυμμένη ομορφιά τους ξεσκέπασα
τα αμέτρητα χρόνια τους νίκησα

Στη γαλάζια τη θάλασσα κοιτάχτηκα
μια μορφή γνώριμή μου ξεχώρισα
το μεγάλο το βάθος αγνόησα
οι παλιές οι φοβίες να ‘ρθουν δεν ετόλμησαν
με το αλμυρό νερό τη δίψα μου χόρτασα
τα καράβια στον ορίζοντα με χαιρέτησαν

Στο μύλο τον πέτρινο στάθηκα
στις μεγάλες τις πέτρες εγκλωβίστηκα
με το στάρι και το καλαμπόκι ενώθηκα
στην αντίπερα άκρη το αλεύρι οσμίστηκα
το νερό το υπαίτιο για την κίνηση άκουσα
απ’ τη σκόνη και πάλι σηκώθηκα, νέος άνθρωπος

Στης γριάς μυλωνούς το λυπημένο πρόσωπο
την καλοσύνη για πρώτη φορά ανακάλυψα
την ομιλία των ματιών τότε μονάχα άκουσα
το «ευχαριστώ» μαζί με το «αντίο» που ψέλλισαν
το σκοτάδι που διέκρινα ήτανε δάκρυ
που στα μάτια θα μένει για πάντα κλεισμένο

Στο εκκλησάκι που στο βράχο αγκιστρώθηκε
που πήγε να πέσει μα το μετάνιωσε
με ευλάβεια έκανα τα πρώτα μου βήματα
τις μορφές των αγίων δεν τις φοβήθηκα
στα σκαλιά που κατέβαινα για να φύγω ξανασκέφτηκα
και ευλόγησα την πτώση του Αδάμ απ’ τον παράδεισο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-09-2008