Απώλεια

Δημιουργός: foteinos

Είναι κάτι στιγμές,τρυφερές και λεπτές,σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,σε γυρνούν απαλά,σε μεθούν σιωπηρά,σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απώλεια

Γυρνάς το βράδυ στο σπίτι μονάχος
Το στόρι ανοίγεις κι η νύχτα φευγάτη
Μ’ ένα φιλί της που σου μοιασε απάτη
Τσιγάρο ανάβεις τη γεύση να αλλάξεις

Σε πλημμυρίζει μια άρρωστη αγάπη
Ξένη σου φαίνεται απ' ότι γνωρίζεις
Κλείνεις τα μάτια το φως ν’ ανασύρεις
Απ’ όσες στιγμές, λίγο πριν είχες χάσει

Που να είναι τώρα εκείνη σου η λύπη
Τόσο γλυκά που σε είχε μεθύσει
Γυρτή στο μπράτσο και σου είχε αφήσει
Μια ανατριχίλα που τώρα σου λείπει

Παίρνεις μολύβι χαρτί και μια τρέλα
Χύνεται άγρια, υγρή, μανιασμένη
Απ’ των ματιών σου τα βάθη βγαλμένη
Που είναι τόσο… μα τόσο βρεγμένα

Κι ήταν.. απλά.. όλα αυτά που είχες νιώσει
Σε μια ολόλευκη νύχτα σαν μέρα
Ποιος δεν την πίστεψε κι έγινε σφαίρα?
Και πια γυρνά ότι ζει να σκοτώσει
…………………………………………………….

Είναι νωρίς κι η αυγή σου χαρίζει
Ένα της γέλιο από έρωτα χείλη
Κάπου μακριά σιγοκαίει ένα καντήλι
Και το δωμάτιο απώλεια μυρίζει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-09-2008