Πικρό πολύ πικρό

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τριανταφυλλί , γλυκό φιλί με πότιζες στο στόμα
κι εκείνο σε συνήθισε και σε αποζητά
μα τώρα χθόνια θεά που σύρθηκες στο χώμα
να διαφεντεύεις το έρεβος, θολή έγινα σκιά.

Πώς θα το αντέξω το φιλί άθελα να στερούμαι
και πως μέσα στην αγκαλιά να κλείσω την ανέχεια
του σώματός σου, που άλκιμο και ζωντανό θυμούμαι
το σμίγω μες στον ύπνο μου ολονυχτίς , συνέχεια

μα εγώ ζωή δεν έζησα πέρα απ' τα δύο σου μάτια
και τώρα που σφαλίξανε, πελάγη ανταριασμένα
γίνονται όλα τα μέσα μου, κι άξενα ξέρας βράχια
που με τη θάλασσα συζούν μα πάντα μένουν ξένα.

να σε ποτίσω ήθελα δροσιά βροχής σταγόνων
που Θα τις σύναζα από Φθινοπώρου πρωτοβρόχι
μα εσύ μου βιάστηκες πολύ, ατέρμονων αιώνων
να ακολουθήσεις την οδό, και πιάστηκες στο βρόχι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-02-2005