Σκεψεις... 5

Δημιουργός: Masvidal, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΩΜΕΓΑΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απώλεια … μια λέξη τόσο μα τόσο πικρή
που σου αδειάζει τα σωθικά.
Σου διαλύει τα σπλάχνα και σε αφήνει
σε μια κενότητα που μοναδικός της συγγενής
είναι η απόγνωση.
Όμως αυτή η διαολεμένη η απώλεια είναι και σαδίστρια.
Ενώ σου στραγγίζει όλα τα όργανα
σου αφήνει ανέπαφο τον εγκέφαλο έτσι ώστε
να νοιώθεις πλήρως την εγκόσμια φυγή.
Το δυσβάσταχτο χάσιμο του ανθρώπου
που πριν μια εβδομάδα,πριν τρεις μέρες,εχθές ή
ακόμη χειρότερα πριν λίγες στιγμές
τον είχες στο πλάι σου και μαζί γελούσατε και
κάνατε σχέδια για το ντροπαλό μέλλον
που ποτέ δεν μας κάνει την εμφάνισή του και
όλο μας αφήνει περιπαιχτικά να το φανταστούμε
όπως εμάς μας βολεύει.
Με τον άνθρωπο που λέγατε ότι «αύριο θα κάνουμε αυτό ή εκείνο».
Μόνο που αυτό το καταραμένο το αύριο δε διστάζει να
σε κάνει να ‘αδειάσεις’ και να παραιτηθείς από όλα σου
τα όνειρα μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.
Σε ένα «τσάφ»…όπως κάνει το σπίρτο που ανάβει και
ύστερα καίγεται αργά και βασανιστικά.
Όσο διαρκεί ένα πετάρισμα του ματιού.
Τόσο απέχει η ευδαιμονία από την σκουρόπηχτη απώλεια
που κάνει τα χείλη σου να αφήσουν να ξαμοληθεί
επάνω τους το αμείλικτο όσο και μονότονο ερώτημα.
ΓΙΑΤΙ ;;
Ίσως γιατί δίχως την απώλεια δεν θα εκτιμούσαμε
την ύπαρξη των γονιών μας,των αδελφών μας,των φίλων μας,
των ερωμένων μας,του σαλιγκαριού που ξεμυτίζει μόλις
πέσουν οι πρώτες στάλες βροχής,του λιονταριού που βρυχάται
απειλητικά ενώ εμείς θαυμάζουμε την αρχοντική του ομορφιά.
Γιατί η απώλεια είναι ένας σοφός δάσκαλος.Να γιατί !
Δάσκαλος σκληρός,αυταρχικός,ανελέητος,άδικος στα δικά μας
μάτια….αλλά σοφός.
Μια χαρμολύπη καθρεφτίζεται στο ραγισμένο μου πρόσωπο.
Λυπάμαι γιατί η απώλεια σαν κοράκι μου άρπαξε
κάτι πολύτιμο και σαν ύαινα μου κατασπάραξε το «είναι» μου.
Αλλά και χαίρομαι γιατί η απώλεια δεν θα επιτύχει τον στόχο της.
Την περιμένω να μου χτυπήσει την πόρτα και να μου πει
«σήκω και ντύσου…έχουμε μακρύ ταξίδι να κάνουμε».
Και τότε θα ξέρω ότι η ίδια η κακιά μάγισσα απώλεια
θα με ενώσει ξανά –πώς μπορούσε να γίνει κι αλλιώς- με τα πολύτιμα
πετράδια που μου έπεφταν ένα-ένα από το πουγκί της πορείας
στα κακοτράχαλα μονοπάτια της ζωής.
Θα με ενώσει με τους δικούς μου ανθρώπους εκεί….στην άλλη μεριά.
Εκεί όπου η ίδια η απώλεια δηλώνει απούσα για πάντα !
Εκεί όπου κυριαρχεί μια υπέροχη υπερκόσμια αντίληψη.
Εκεί όπου μπορείς να νοιώσεις την γλυκύτητα σε όλο της
το μεγαλείο και καταλαβαίνεις απόλυτα πώς νοιώθει ένα βρέφος
στο στήθος της μάνας του όταν τρέφεται με το γάλα της.
Αφήνεσαι….παραδίνεσαι…δεν ελπίζεις σε τίποτα πια.
Αφού είσαι ΗΔΗ η ελπίδα !.....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-09-2008